Opinie: de schande van Sclessin

Anderlecht verloor zondag met 2-0 op het veld van Standard. Hoewel Anderlecht dramatisch speelde, verdiende de wedstrijd geen winnaar. En dus ook geen verliezer.


Eigenlijk hadden we het al van voor de aftrap moeten weten. Een Luikse spandoek van een clown kondigde een belachelijke vertoning aan. Belachelijk is zelfs te eufemistisch. Belachelijker werd gemakkelijkheidshalve overgeslagen. We gingen meteen naar belachelijkst.

Over het niveau van Anderlecht kunnen we kort zijn. paars-wit speelde uiterst matig en miste duidelijk een aantal spelers door de Afrika Cup. Als je dan aan de blessures van Dennis Praet en Matias Suarez en het dramatische veld denkt, weet je dat Anderlecht niet gaat winnen. Een 0-0 zou een saaie, maar logische eindstand zijn geweest. Met de nadruk op zijn en geweest.

Want de partij eindigde uiteindelijk in 2-0 voor Standard. Een score waar nog weken over zal worden nagepraat.

Dat Steven Defour tijdens de opwarming een hoop beledigingen te verwerken kreeg, was te begrijpen. Dat Silvio Proto al tijdens de opwarming aanstekers en vuurpijlen naar
het hoofd kreeg en zelfs moest worden verzorgd, tart alle verbeelding.

Kort voor de aftrap ontrolden de fanatiekste Standard-‘supporters’ de ‘langverwachte anti-Defourtifo’. Een beul met het afgehakte hoofd van de voormalige Luikse aanvoerder in de hand.

Extreem ongepast en wansmakelijk. Zeker als je weet wat er zich momenteel in Irak en Syrië en Irak afspeelt. En als er tienduizenden kinderen meekijken, is er zelfs een grens aan vrijheid van meningsuiting.

Er waren de in veldslagen ontaarde wedstrijden. Er was de carrièrebedreigende aanslag van Axel Witsel op Marcin Wasilewski. Na de tifo met Scarface en het paarse bloed vorig seizoen, was dit opnieuw een compleet onnodige grafische oorlogsverklaring. Oorlog kent enkel verliezers en is zelden rechtvaardig. Steven Defour was zondag het grootste slachtoffer van dat onrecht.

Defour vroeg Standard afgelopen zomer om hem weg te kopen bij Porto. Roland Duchâtelet wist toen nog niet dat Anderlecht geïnteresseerd was en weigerde. Hij liet het geld liever op de bankrekening staan. Volkomen te begrijpen met de huidige, hallucinant hoge rentevoeten.

Defour dacht aan zijn carrière en koos voor de enige Belgische club die zijn transfersom wou betalen. Hij koos voor Anderlecht.
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, vond ook scheidsrechter Alexandre Boucaut het zijn plicht om een hoofdrol op te eisen. Uit angst om subjectief te bevonden worden citeren we sporza.be even: Ref helpt Standard aan droomscenario tegen Anderlecht.

Boucaut inderdaad. De ref die het in 2012 vertikte om Standard – Anderlecht af te fluiten nadat Proto meer vuurpijlen om de oren kreeg dan een doorsnee wolk tijdens nieuwjaarsnacht. Nadat het doelgebied van Proto diepere kraters vertoonde dan de Etna.

De ref die als klap op de vuurpijl –vergeef ons het flauwe woordspelletje- achteraf nog eens uitpakte met profetische woorden; Ik wou de wedstrijd niet affluiten omdat het spel hier dan helemaal op de wagen zou zitten. Hij bevoordeelde Standard uit angst voor hun supporters met andere woorden.

Zondag was er een saaie 0-0 in de maak. Tot Milec geblesseerd op de grond lag. Defour trapte de bal buiten… en krijgt een tweede gele kaart. Omdat hij de bal te hard in de tribune trapte, dacht iedereen. Het belachelijkste moest toen nog komen.

Boucaut verklaarde achteraf het volgende: Ik gaf hem zijn tweede gele kaart omdat ik al gefloten had.

Bij elk balcontact van Defour ging de decibelmeter uit zijn dak. Aanwezige fans van beide teams verklaarden achteraf aan Anderlecht-online dat zij geen fluitsignaal hoorden. Zelfs bij het herbekijken van de wedstrijd moet je meerdere malen terugspoelen voor je het fluitsignaal hoort. Ook de commentatoren hadden niets gehoord.

Defour verdient in deze fase minstens het voordeel van de twijfel. De permanent geviseerde speler in deze fase een tweede geel karton onder de neus schuiven, getuigt van evenveel voetbalintelligentie als een halfleeg blikje Fanta. Bij deze willen we de Coca-Cola company meteen onze excuses aanbieden. Tegenover hun juristen beroepen we ons graag op bovenstaand recht op vrije meningsuiting.

Eind september kreeg Defour nog een schandalige tackle te verwerken tegen Zulte Waregem. Een speler van de West-Vlamingen lag geblesseerd op de grond. Zulte vertikte het om de bal zelf buiten te trappen. Toch vond Glynor Plet het nodig om Defour met twee voeten vooruit onderuit te maaien omdat hij de bal niet buiten trapte.

Na een dikke zeventig minuten pakt de afscheidnemende Laurent Ciman uit met een stevige schaar. Boucaut weigert hem een tweede gele kaart te geven. Hoewel wij meer respect hebben voor Ciman en zijn autistische dochtertje, dan voor de volledige tribune 3 van Standard, blijft rood rood.

Nogmaals Joos: “Altijd geel.” Sidekick Geert De Vlieger: “Als Boucaut consequent is moet hij een tweede gele kaart geven.”

Wij zijn vergevingsgezinder dan Boucaut en willen hem wél het voordeel van de twijfel geven. Omdat scheidsrechter een hondenjob is en de grootste fansite van Anderlecht zich niet wilt verlagen tot het niveau van de officiële website van een bepaalde titelpretendent.

Over het verlagen van niveau gesproken: sta ons ten slotte nog toe onze afkeer te ventileren van de paars-witte ‘supporters’ die zondag het Luikse meubilair verbouwden. Paars en wit hoeft zich niet te revancheren door stoeltjes af te breken. Onze revanche volgt na speeldag veertig.