In het begin...
Sporting Anderlecht speelde zijn eerste wedstrijden op een hobbelige weide naast een smal paadje op de weg naar Scheut, boven de Eedstraat. Het terrein was zo moeilijk te vinden dat de eerste lidkaarten van de club de verwijzing "SC Anderlecht-links van het kerkhof" droegen. Bovendien moesten de spelers opletten om niet tegen de grote imposante eik te botsen die zich in het midden van het speelveld bevond.
De eerste verhuis
Amper tien maanden na de oprichting van de club verhuisde Sporting Anderlecht van Scheut naar een terrein aan de Verheydenstraat (de huidige Demosthènestraat). Er werd een braakliggend veld geëffend en omheind. De kostprijs van deze hele operatie bedroeg 10.000 fr.
Onder de sympathisanten van de club werden vrijwilligers gerekruteerd om de kleedkamers te bouwen na afloop van de dagtaak. De kleedkamers was gewoon een houten barak die door een afscheiding in twéé gedeelten werd verdeeld. Om zich te wassen beschikten de spelers over enkele bakken water die aan beide kanten van de afscheiding binnenin opgesteld stonden. Om de kosten van de installatie aan de Verheydenstraat te betalen besloot het bestuur om inkomgelden te vragen. Een plaats in de lengte van het veld kostte 12,5 centiem en voor een plaatsje achter het doel moest je tien centiemen neertellen. De wedstrijden werden algauw gevolgd door 2 à 3.000 toeschouwers.
Paars-Wit zou maar liefst 8 jaar de terreinen aan de Verheydenstraat blijven bespelen. Na al die tijd was de populariteit van Sporting zo immens gestegen dat de installaties aan de Verheydenstraat veel te klein werden om alle kijklustigen nog een veilig plaatsje te bieden. Het gebeurde regelmatig dat supporters tot op het dak van de kleedkamer kropen om alles goed te kunnen zien. Een grotere locatie was dus dringend nodig.
Emile Versé stadion
Op 1 april 1917 keurde de voltallige gemeenteraad van de gemeente Anderlecht een bouwaanvraag goed voor een gemeentelijk stadion in het toenmalige Meirpark (het huidige Astridpark). Het stadion kon reeds in gebruik genomen worden aan het einde van het voetbalseizoen 1917-1918, amper tien maanden na het goedkeuren van de bouwaanvraag door het gemeentebestuur. Naar de naam van het stadion moest men niet lang zoeken, het werd genoemd naar de eerste mecenas van de club Emile Versé. Deze naam zou behouden blijven tot in 1983.
In 1935 steeg Sporting definitief naar de Eerste Afdeling. In dat jaar werd de houten tribune vervangen door een betonnen gevaarte met glazen wanden. Deze tribune was meteen één van de modernste van het Europese vasteland. Het gemeentebestuur van Anderlecht was zo enthousiast over de promotie van Sporting naar de ereafdeling dat het aan de club een concessie van 40 jaar verleende tegen zeer gunstige voorwaarden.
In 1953 werden de 7.000 staanplaatsen recht tegenover de hoofdtribune in beton gegoten en overdekt. De pilaren die het dak moesten ondersteunen werden zover mogelijk naar achteren geplaatst zodat de toeschouwers een optimaal zich op het veld hadden en er weinig hinder van ondervonden. Sporting Anderlecht beschikte toen over één der modernste stadions maar toch zat men niet stil. Nauwelijks één jaar later werd de lichtinstallatie in gebruik genomen met een galawedstrijd tegen het Argentijnse RC Buenos Aires. Op 30 augustus 1958 werd de nieuwe hoofdingang van het stadion in gebruik genomen met een galawedstrijd tegen het grote FC Barcelona.
De capaciteit van het Emile Versé stadion werd opgevoerd naar 37.000 plaatsen, maar toch moest Sporting Anderlecht uitwijken naar het Heizelstadion voor zijn Europese wedstrijden gezien de enorme belangstelling waarop deze duels steeds mochten rekenen.
In 1962 werd er op de staanplaatsen langs de kant van het park een nieuwe zittribune gebouwd. Deze tribune leverde de club een bijkomende capaciteit van 2.500 plaatsen op. Dit bouwwerk werd genoemd naar de toenmalige secretaris van Sporting Eugène Steppé. Aan het eind van de jaren 70 was het Verséstadion volledig overdekt want ook de staanplaatsen waar de Anderlechtse spionkop stond, kregen een dakbedekking. Drie jaar later werd ook de accommodatie voor de pers vernieuwd en voorzien van verwarming, tevens werd er ook een platform geïnstalleerd voor radio en TV.
Op 20 september 1980 woonden maar liefst 38.349 kijkers de schok tegen Standard Luik bij in het Verséstadion, meteen het grootste aantal toeschouwers die een wedstrijd bijwoonden in het Verséstadion ooit. Drie jaar later besloot het bestuur van de club onder impuls van toenmalig voorzitter Constant Vanden Stock tot een volledige renovatie van het stadion.
Constant Vanden Stock Stadion
In 1983 werd tribune I (met 24 loges) in gebruik genomen. Een jaar later werd er een hoek (met 7 loges) naast geplaatst. In 1986 volgde tribune III, met een innovatie: 600 business seats. Twee jaar later stond tribune II er met nog eens 400 business seats. Tribune IV leverde vervolgens nog eens 8 loges en 550 business seats op.
Bij de 5e fase werd het stadion verder afgewerkt. Er werden enorme constructies gemonteerd, waaronder bijvoorbeeld het dak. Daarvoor gebruikte de firma Partek Ergon, die belast was met het project, een CAD systeem (Computer Aided Design). Zo kon men met de computer, razendsnel plannen maken en virtuele projecties van het stadion op het scherm toveren. Alles werd zo tot op de millimeter uitgerekend, want er was geen ruimte voor fouten! Op 30 mei begon alles en op 26 juni was de 5e fase al afgerond en bleef er niets meer over van het vorige stadion.
Bij de bouw werd er in de eerste plaats rekening gehouden met de zichtbaarheid. Elke tribune is opgevat in 2 lagen: de gelijkvloerse tribune en de daktribune. De gelijkvloerse tribunes achter de doelen, worden als staantribune gebruikt, de rest is ingericht als zittribune. Een 2e aspect is de veiligheid. Daarom werd het aantal beschikbare plaatsten teruggebracht naar zo'n 28.000. Ondanks het feit dat de UEFA omwille van de veiligheid adviseert om enkel nog zitplaatsen te hebben, werden er toch nog staanplaatsen behouden in het stadion. Men wou bewijzen dat in een modern stadion als dit de staanplaatsen geen negatieve invloed hebben op de veiligheid. En dit is ook het geval, want het aantal ordehandhavers in het stadion kon sterk worden terug gebracht. Ook de uitgangen zijn zo gemaakt, dat men snel het stadion kan ontvluchten in geval van nood. Een andere eis was de sfeer in het stadion. En die wordt er in het nieuwe stadion alleszins beter op doordat de kring gesloten werd en doordat de toeschouwers relatief dicht bij het veld zitten. Nadeel van het sluiten van het stadion is dan wel weer dat de wind niet meer aan het gras kan. Daarom werden er door de tribune op een aantal plaatsen doorgangen gelaten waardoor de wind toch het terrein kan bereiken. Ook werden er parkeerplaatsen onder de tribune voorzien, hetgeen ook bijzondere eisen qua sterkte aan de constructie stelt. Bovendien was de volledige overdekking van de constructie gewenst. En ook dit levert een aantal constructieve problemen op qua belasting. Daarom werd het stadion dus in beton opgetrokken.
In 1992 won de club de prijs van het Internationaal Olympisch Comité voor architectuur in de sport. Het kostenplaatje van de renovatiewerken bedroeg 1,5 miljard Belgische frank. De club genoot geen overheidssteun maar financierde de renovatiewerken met de opbrengst van loges en business-seats.
