Opinie: waar is de jeugd(politiek) gebleven?

OPINIES Anderlecht roert zich de voorbije dagen stevig op de transfermarkt. Op zich geen slechte zaak: er mocht zeker wat kwaliteit bij. Alleen gaat de huidige transferpolitiek lijnrecht in tegen de jeugdfilosofie die de club sinds jaren zo luid verkondigt.

We konden het vorige zomer niet genoeg horen: “Anderlecht zal vol blijven inzetten op de jeugd.” Sindsdien mochten we de ontbolstering van Leander Dendoncker meemaken, schopten Dennis Praet en Youri Tielemans het tot Rode Duivel, schitterde Davy Roef in de hel van Galatasaray, flitste Andy Kawaya op Arsenal en haalden de U19 van paars-wit de halve finale van de Youth League.
 
Allemaal mooie prestaties, maar er is een ‘maar’. Anderlecht werd na drie landstitels op rij slechts derde in de competitie. In twee wedstrijden werd de landstitel weggegeven. Waar het dubbeltje vorig jaar naar de goede kant viel, viel het nu naar de slechte. Dit kan gebeuren en is op zich geen ramp, maar blijkbaar is het toch het sein om de jeugdpolitiek overboord te gooien.
 
Jong geweld maakt plaats voor oude rotten
 
Als we drie weken voor het sluiten van de transfermarkt en na drie competitiewedstrijden één conclusie mogen trekken, dan is het dat Anderlecht kiest voor spelers met ervaring. Marin, Rolando en Sylla in januari, Obradovic, Gillet, Ezekiel, Okaka nu en binnenkort Boussoufa en wie weet zelfs Kanu: allemaal oudere en/of gehuurde spelers. Enkel de Egyptenaar Trezeguet past niet in dit plaatje.
 
Afzonderlijk kunnen we deze transfers begrijpen. Eén of twee kan perfect om op korte termijn ergens een gat te dichten. Maar acht? Met dergelijke inkomende transfers kan je als club binnenkort fluiten naar uitgaande transfers van het kaliber Mitrovic en Mbemba. Dan loopt er geen kapitaal meer tussen de lijnen, maar betaal je het aan zij die ertussen lopen.
 
Geen middenvelders meer? En Bastien dan?
 
In de marge van de doorbraak van Dendoncker klopte Hasi zich fier op de borst: ‘ik liet Milojevic en Kljestan vertrekken omdat ik Dendoncker en Bastien had’. Mooi, dat wilden we toen horen (en nu nog). Maar hoe koppel je deze uitspraak aan de terugkeer van Gillet?
 
En als Hasi effectief met Dendoncker in de ruit op het middenveld wil spelen, waarom zet hij hem dan nu centraal achteraan? Een positie waar hij toch niet zo goed is als op de zes? Waarom dan nu geen kans geven aan Michaël Heylen of zelfs Wout Faes. Die deed het goed in de voorbereiding en geen enkele fan zou het Hasi kwalijk nemen mocht Anderlecht punten verliezen door een foutje van een 17-jarige en de titel zal je er ook niet door verspelen. Bovendien kan ‘de ruit’ elke gelegenheid gebruiken om te groeien in de aanloop naar de Europa League en het drukke najaar.
 
Onze mond viel echter helemaal open toen we Hasi gisteren hoorden verkondigen dat hij geen middenvelders op de bank had. Dat klopte inderdaad. Dendoncker stond achterin en Samuel Bastien zat in de tribune.
 
Geen spelers met een actie? En Kawaya dan?
 
Ons hoor je niet beweren dat Bastien al klaar is voor een basisplaats. Maar net als Dendoncker een jaar geleden hoort deze jonge pitbull wel geregeld in te vallen. Niet voor niets blonk hij vorig jaar uit in de Youth League. Dan zijn speelminuten in de Belgische eerste klasse een logische volgende stap.
 
Besnik Hasi begon de voorbereiding met heel wat vraagtekens. Vooral in de spits. Eén zekerheid had hij: Mitrovic zou vertrekken en er zou een gelijkwaardige vervanger komen. Eén werd twee en Sylla en Suarez blijken meer te brengen dan van hen verwacht wordt. Het gevolg: Aaron Leya Iseka is als vijfde spits volledig uit beeld verdwenen.
 
Die derde uitblinker in het Youth League-elftal vergaat het niet beter. In een 4-4-2-veldbezetting is er voor Kawaya geen plaats. Kawaya is een frivole flankspeler met een actie. Geen middenvelder om in een ruit te spelen en geen spits. ‘Een frivole flankspeler’, denkt u, ‘dat zei Hasi toch te missen momenteel?’. Inderdaad dus wat heeft hij te verliezen door Kawaya een kans en alle steun te geven? Uiteraard zullen we niet elke week de Kawaya van op Arsenal zien, maar met één à twee beslissende flitsen per wedstrijd kunnen we beste leven.

Defour als voorbeeld-ancien
 
‘Met jeugd alleen win je geen prijzen’. Met dat adagium zijn we helemaal akkoord. Daarom is het belangrijk om de routiniers in je elftal zorgvuldig te kiezen. Het moeten mannen zijn die niet alleen hun eigen wedstrijd spelen, maar ook de jongeren rondom hen beter maken. Steven Defour is zo iemand. Olivier Deschacht en Guillaume Gillet niet.
 
Dat er na vorig seizoen een stevig en ervaren centrale verdediger bij moest, daar kunnen we de club in volgen. Maar hoort die de plaats niet in te nemen van die andere ervaren verdediger? Die ouwe rot die er niet in slaagt zijn ervaring over te brengen op de jongeren. Ja, we hebben het hier over ‘man van het seizoen’ Deschacht. Net als Gillet een degelijke speler, maar als je voor de jeugd kiest, is degelijkheid niet genoeg. Dan moeten ouderen een ontegensprekelijke meerwaarde bieden voor elftal en jongeren.
 
Waarom al die contractverlengingen?
 
Leya Iseka, Kawaya, Roef en Kabasele verlengden de voorbije maanden allen hun contract. Ook voor Heylen ligt er een nieuwe verbintenis klaar. We vragen ons af hoe Anderlecht hen wist te overtuigen? Hopelijk met een sportief project en niet met een riant contract zoals bij Thomas Kaminski.
 
Maar wat houdt dit sportief project dan in? Een belofte om vijfde spits te zijn? Een belofte om plots een systeem te gaan spelen waar je niet meer in past? Een belofte om de bank te mogen verwarmen voor een doelman die nog lang niet pensioenrijp is maar ook geen ambitie heeft om nog naar het buitenland te trekken?
 
Frustratie en onvrede zijn vaak het gevolg van onwetendheid. Ook bij supporters. Vooral bij supporters. Wat zouden wij graag weten wat onze favoriete club deze jonge spelers belooft. Dan kunnen we mogelijk begrip opbrengen voor de huidige gang van zaken, want nu zien we absoluut niet hoe dit alles past in de verkondigde jeugdpolitiek.
 
Geen woorden, maar daden
 
Kiezen voor de jeugd is mooi in woorden, maar de daden moeten volgen. Als de mooiste diamanten uit je collectie al weggeplukt zijn (Musonda, Januzaj) of spelen bij de A-kern (Tielemans) en je toch de halve finale van de Youth League haalt, dan ben je goed bezig. Dan moet je de toppers uit die lichting alle kansen geven. Die woorden hoorden we voldoende. Of we dit seizoen ook de daden zien? We twijfelen er sterk aan.


Bent u akkoord met deze opinie? Debateer mee onder dit artikel (eerst inloggen).