Opinie: Geef ze een kans voor ze stom gaan doen

OPINIES Ondanks de onmiskenbare aanwezigheid van talent, voetbalt Anderlecht dit seizoen erg matig. Los van eventuele versterking op de slotdagen van de transfermarkt, is er één woord cruciaal: ambitie.  
 

Dennis Praet wilt ten laatste deze zomer weg. Idem voor Andy Najar. Matias Suarez wilt terug naar Argentinië en hoewel Youri Tielemans nog niet eens een basisplaats heeft veroverd, spreekt zijn manager al over een transfer in juli. Imoh Ezekiel is doodongelukkig en ook ‘Trezeguet’ wou zijn huurovereenkomst al opzeggen.

Dan hebben we het nog niet eens over de problemen van Anthony Vanden Borre en Fabrice N’Sakala.

Nog niet over het frustrerende gebrek aan kwaliteit en/of speelminuten voor Bram Nuytinck en Ibrahima Conté.

En dan is er ook nog het gebrek aan kansen voor Davy Roef, Michaël Heylen, Hervé Matthys en Andy Kawaya. Voor die laatste twee is intussen gelukkig een oplossing gevonden.

Wat was de afgelopen maanden het grootste probleem van Anderlecht? Een gebrek aan mannen met baarden? Een gebrek aan kwaliteit? Of een gebrek aan goesting en ambitie?

Hoe vaak is de afgelopen maanden Champions League gevallen? Zelden of nooit. Want een groot deel van de kern gaat er van uit dat ze volgend jaar voor een andere club spelen.  

Gent-manager Michel Louwagie zei onlangs: we laten niemand gaan, want als er één vertrekt, willen ze allemaal weg.

Exact het punt dat wij een maand of tien geleden maakten. Anderlecht had drie titels op rij gepakt en een paar schitterende wedstrijden in de Champions League gespeeld, maar belandde plots op plek drie en in de Europa League.

“Houd ze allemaal nog één jaar en kies nadien voor een overgangsjaar met jongeren als Kawaya, Roef, Matthys en Aaron Leya Iseka. Een seizoen waarin de titel niet moet gepakt worden, maar de jonkies wel voorbereidt om dat het seizoen daarop wel te doen.”

​Anderlecht verkocht echter Aleksandar Mitrovic en Chancel Mbemba, waardoor Praet en co gedesillusioneerd achterbleven en de (andere) jonkies tussen bank en tribune zweefden.
Nee, we zijn het op dit moment allerminst eens met de paars-witte transferpolitiek. Maar in afwachting van de grote vis die op komst zou moeten zijn, moeten we vanavond roeien met de riemen die we hebben.

​Filip Djuricic toonde wél ambitie toen hij neerstreek in het Astridpark. Hij sprak meteen over de titel, Champions League en de Europa League finale.

Een uitspraak die hem vanavond vanaf de eerste foute balcontrole zal achtervolgen. Maar toch is dat de mentaliteit die Anderlecht de komende weken en maanden zal moeten tonen: Shoot for the moon and you might hit a star.

​Filip Djuricic doet inderdaad aan Marko denken en Rafael Galhardo is op korte termijn niet half zo goed als Guillaume Gillet.

​Toch lijken beide spelers straks aan de aftrap te komen door de blessuregolf die paars-wit teistert. Het zou best kunnen dat ze het straks moeilijk hebben. Maar het zou ook kunnen dat ze nog een paar weken nodig hebben om hun topniveau te bereiken.

​Terwijl andere clubs spelers halen die meteen inzetbaar zijn, haalt Anderlecht jongens die tijd nodig hebben. Als bij Gent iedereen half januari al klaar is, duurt het bij ons misschien tot begin april.

​Maar dat is niet de schuld van Djuricic of Ghalardo. Geef ze een kans voor ze stom gaan doen. Geef hen alsjeblieft zestig dagen de tijd om zich te bewijzen… Het paars-witte bestuur heeft nog zestig uur.