Opinie: Onze ziel verkocht aan de duivel

MAANDAG, 25 NOVEMBER 2019, 12:00 - Nostak
Anderlecht-Online No Image Found

OPINIES Velen onder ons stonden vanmorgen op met een gigantische (voetbal)kater. Het positivisme van de voorbije weken lijkt na het zoutloze gelijkspel tegen KV Kortrijk alweer een ver veleden. Een gelijkspel kan de beste overkomen en hoeft geen ramp te zijn, de manier waarop doet echter pijn aan het paars-witte voetbalhart.

Dat het leven van een Anderlecht-supporter niet altijd rozengeur en manenschijn is behoeft geen betoog. Laten we er geen doekjes om winden; de laatste jaren zitten we in de hoek waar de klappen vallen. De gedachte aan René Weiler bezorgt menig Anderlecht-supporter nog steeds nachtmerries. Ik moet toegeven dat ik deze nacht ook niet de beste nachtrust achter de rug heb. Het gevoel dat René Weiler terug in 'het Park' was overmande me.

Laat ons even terug gaan naar 19 mei van dit jaar. Toen ik op een zonnige zondagmorgen mijn koffie aan het nutigen was explodeerde plots mijn telefoon. Whatsapp berichtjes van mede Anderlecht 'fanatico's', pushberichten van allerhande mediakanalen. "Vincent Kompany keert terug naar Anderlecht", stond er te lezen. Blij als een kind was ik. Tot zelfs twee weken na de aankondiging had ik het gevoel dat ik op een wolk liep. Vince, die terug huiswaarts keert, ik kon het werkelijk niet geloven. Een meesterzet van de tandem Coucke - Verschueren. Waren de donkere dagen eindelijk verleden tijd? Was er licht aan het einde van de tunnel?

We sloten ons seizoen af op een teleurstellende zesde plaats. Een historisch dieptepunt, want voor het eerst sinds mensenheugnis slaagden we er niet in ons te plaatsen voor Europees voetbal. Maar goed, eens de teleurstelling was gaan liggen konden we met hernieuwde moed ons vizier gaan richten op het seizoen van de ommekeer.

Revolutionair, was het plan Kompany. Voetbal gebaseerd op balbezit, met uitzonderlijk veel oog voor talent van eigen bodem. Een filosofie waar de trouwe achterban al jarenlang naar hunkerde. Want na jaren van miscasting en falikant falen van het trainersgilde (voel je gerust aangesproken, Hein Vanhaezebroeck) waren de vooruitzichten onder Kompany gunstig. Vanaf dag één werd geopperd dat het 'project' tijd nodig had. Tijd die de ongeduldige Anderlecht-supporter bereid was om te geven. Want sinds jaren zag ik terug een glimlach op de tribunes, de mensen kwamen opnieuw met volle goesting naar het stadion. En toegegeven, ook al bleven de resultaten vaak uit (en daar konden we gerust mee leven), het voetbal was eindelijk terug!

Het voetbal in het begin van het seizoen was van het beste dat ik ooit al heb gezien op Anderlecht. Het ontbrak ons vaak aan de nodige dosis geluk (denk aan de afgekeurde 2-0 van Michel Vlap tegen Oostende, of aan het uitvallen van Kemar Roofe begin dit seizoen) om de trein helemaal op de rails te krijgen. Ook het implementeren van de jonkies zorgde op de tribunes voor een positieve vibe, want in het verleden zagen we al te vaak talentvolle spelers door de mazen van het net glippen.

Maar de resultaten bleven uit, en het voetbal verliep ook wat stroever. (Wat in mijn optiek helemaal niet zo verwonderlijk is wanneer je de gemiddelde leeftijd van onze basiself zag). De druk, voornamelijk gecreëerd door de pers, nam toe. En uiteindelijk bezweken onze beleidsbepalers onder die druk. Het 'project' werd afgeserveerd en werd vervangen door het 'realisme' van Frank Vercauteren.

Vercauteren ging niet zomaar alle principes overboord gooien, naar eigen zeggen ging hij 'bijsturen waar nodig'. Een fabeltje waar we met open ogen zijn ingetrapt. De resultaten werden stabieler, maar het voetbal is werkelijk niet om aan te zien. Moeten we, als Anderlecht zijnde, vrede nemen met een 0-0 gelijkspel Am Kehrweg? Of met een 1-2 overwinning, met meer geluk dan kunde, aan de Gaverbeek? Al het positieve die de voorbije maanden werd opgebouwd wordt nu zomaar in de vuilbak gekieperd. Dit seizoen had als een lange aanloop moeten dienen naar volgend seizoen, dan gingen we als vanouds dominant voetbal op de mat kunnen leggen en ging Anderlecht de tegenstander opnieuw angst inboezemen.

Ook Kompany verschijnt de laatste weken amper nog in beeld. Waar hij in het begin van het seizoen het voortouw nam en de verantwoordelijkheid op zich nam, lijkt hij nu helemaal op het achterplan verdwenen te zijn. Onze fiere leider werd gedegradeerd tot een lijder. Nu moeten we het stellen met een trainer die 'tevreden' is dat we Kortrijk in eigen huis op 0-0 hebben kunnen houden. Een trainer die in een thuiswedstrijd met twee verdedigende middenvelders start, en waar de backs teruggefloten worden eens ze de middenlijn zijn gepasseerd. De huidige ploeg bezit 0,0 creativiteit, een euvel die al langer aanwezig is op Anderlecht. Vele jongens blijven ook onder hun niveau of kampen met een ernstig gebrek aan vertrouwen. Yari Verscharen is daarvan de exponent. De frivole spelmaker is een schim van zichzelf en raakt verstrikt in zijn eigen dribbels. Veelal omdat hij niet weet waar naartoe te spelen. Voor hem geen beweging, geen diepgang, geen backs die de vleugelspelers overvleugelen. Ik heb medelijden met je, liefste Yari.

Ik ben al lang van mijn wolk afgevallen en sta terug nederig met beide voetjes op de grond.Ik ben gestopt met dromen, en mijn naïviteit maakte plaats voor realisme. Realisme waar onze coach best trots op zou zijn. Het doet pijn aan het hart om te zien dat we nu opnieuw van nul af aan moeten beginnen. Play-off 1 halen wordt een waar huzarenstukje, en ik zie het eerlijk gezegd somber in.

Hoogachtend,
Een bezorgde supporter.

Dit artikel is een opiniestuk (en reflecteert dus de mening van de auteur en een deel van de fans). Het heeft als doel een constructieve discussie onder de fans te houden over de huidige situatie van onze club en de genomen belissingen. Alle meningen, argumenten en tegenargumenten zijn welkom hieronder.



anderlecht-online forum