Het bewogen jaar van Guillermo Molins

WOENSDAG, 11 JULI 2012, 20:07 - Motivee
Anderlecht-Online No Image Found

Guillermo Molins heeft een bewogen jaar achter de rug. Hij kende voor het eerst een zware blessure, hij werd voor het eerst vader, en nu staat hij voor zijn debuut bij de Belgische landskampioen. "Een echte rollercoaster"


Van de hemel naar de hel, en terug naar de hemel, zo ging het voor Molins. “Ik was dolblij voor Anderlecht te voetballen, na 10 dagen speelde ik mijn eerste wedstrijd. Dan ging ik door mijn knie, ik wist dat het erg was. Mijn vrouw zat zwanger in Zweden, ik wist niet wat ik moest doen. En dan werd mijn zoon geboren, dan vergeet je even alles.”

“Toen ik geblesseerd raakte mocht mijn vrouw al niet meer met het vliegtuig reizen. Wanneer ik haar het slechte nieuws vertelde is ze met haar ouders in de auto gestapt en na een rit van 12 uur stond ze naast me.”



“Elke ochtend was ik voor alle andere spelers in Neerpede. Het was hard voor me, te hard. Ik kon het niet aan om iedereen te zien trainen, ik keek zelfs geen wedstrijden. Ik ben naar de club gestapt en zij hebben me doorverwezen naar Lieven Maesschalk. Ik kan hem niet genoeg bedanken, uren heeft hij met mij gewerkt.”

“Toen mijn vrouw in Zweden bevallen is van onze zoon ben ik een week daar gebleven. Normaal trainde ik elke dag, maar nu deed ik niets meer. Ik vergat de knie. Tot ik mijn zoon oppakte, en ik doorhad dat ik zonder krukken kon stappen. Ik was dolgelukkig.”

Toch was de weg nog lang voor Guillermo. De voorspelde 6 maanden revalidatie zou hij niet halen. “Mijn been was nog zo dun als een stokje.” Pas na 7 maanden trainde hij terug met de groep. “Alsof ik nog nooit gevoetbald had, zo slecht was ik. Ik had geen oog voor de bal, enkel voor de andere spelers. Ik was echt bang.”

Na enkele wedstrijden met de beloften en een paar kortere invalbeurten met de eerste ploeg was het hoogtepunt van Molins’ seizoen aangebroken: een basisplaats. “Ik hoopte zo hard op die basisplaats tegen Standard in de laatste match. Dat ik dan nog de assist kon geven op het doelpunt van Mbokani was gewoon top. De supporters scandeerden mijn naam. Het haar op mijn armen kwam recht.”

Over zichzelf

"Ik voel me een immigrant in Zweden én in Uruguay. In Uruguay beschouwen ze me als een Zweed, in Zweden zien ze aan mijn uiterlijk dat ik van elders kom. Mijn ouders verlieten Uruguay toen ik één jaar was. Ik heb de armoede niet gekend die de meeste kinderen er wel kennen. Daarom zien ze mij als een Zweed. Ik voel me allebei.”

“Ik woon alleen sinds mijn zestiende en leerde toen ook mijn huidige vrouw kennen. Het hele traject tot hier in Anderlecht heeft zij samen met mij afgelegd. Zij is de stabiele factor in mijn leven. Door haar ging ik niet uit met mijn vrienden. Veel talent gaat zo verloren.”

"Mijn ultieme droom is om in Italië te voetballen. Inter is mijn favoriete team, sinds Alvaro Recoba er speelde en later ook Ibrahimovic. Maar dat is voor later. Eerst wil ik mijn kans grijpen bij Anderlecht. Ik hoef me ook niet meer te bewijzen, zelfs al zien sommigen mij als een transfer doordat ik vorig jaar amper speelde. In de club kennen ze me ondertussen. Zij weten wat ik waard ben en zelf ben ik ook helemaal ontspannen."

Bron: Sport/Voetbalmagazine



anderlecht-online forum