Olivier Deschacht viert 300e wedstrijd

Als hij in actie komt, speelt Olivier Deschacht morgen zijn 300e wedstrijd in het Anderlecht-shirt. In Het Nieuwsblad overloopt hij vandaag de belangrijkste momenten in zijn carrière. "Stoppen bij Anderlecht zou mooi zijn."


De eerste keer: stress tegen de Ivorianen van Beveren

"Ik was twintig jaar toen ik voor het eerst mocht invallen. Met flink wat stress, want het was tegen de zwarte dribbelaars van Beveren: Yaya Touré, Arsène Né, Yapi Yapo, Zézéto ... Aimé Anthuenis liet me invallen voor Bertrand Crasson. De ploegmaats die me het meeste steunden waren Lorenzo Staelens, Glen De Boeck, Yves Vanderhaeghe en later ook Bart Goor."

De eerste goal: bedankje aan Vercauteren

"Ik heb tot 24 september 2004 moeten wachten voor ik mijn eerste goal scoorde. Met rechts dan nog wel, vanop afstand, in Charleroi. Ik wist niet hoe ik doelpunten moest vieren en liep dan maar naar Frank Vercauteren, die me bij de beloften van Anderlecht had opgeleid. Ik was eerst een linksbuiten maar hij maakte van mij een linksachter. Goeie keuze."

De knapste assist: bruggetje met Beslija

"Dit seizoen zit ik aan vier assists - een record. Maar de mooiste maakte ik in Genk, in 2005. Er was best wat spanning (Deschacht werd bij elke baltoets uitgefloten door het Genkse publiek, red.) maar bij 1-1 zette ik Beslija in de wind met een bruggetje en leverde ik Goran Lovre de 1-2 aan. We wonnen uiteindelijk met 2-4."

De moeilijkste tegenstander: Mehdi Carcela

"De duels met Gert Verheyen waren formidabel, maar het meest heb ik afgezien met Mehdi Carcela van Standard. In oktober 2010 speelde hij voortdurend slim tussen de lijnen. Ik probeerde te verhinderen dat hij naar binnen sneed en liet daardoor altijd mijn flank open. We verloren de wedstrijd met 5-1. Maar er waren ook matchen waarin ik hem wel de baas bleef. Hetzelfde voor Mununga. Ook een lastige klant in zijn Mechelse periode."

De zwaarste match: enkelblessure tegen Westerlo

"Op 24 oktober 2010 kwam ik slecht neer op mijn enkel en liep ik een zware blessure op. Ik heb twee operaties moeten ondergaan om terug te komen. Veel mensen - ik noem geen namen - hebben me laten vallen. Ik was tien maanden out en heb een jaar op de bank moeten zitten. Er zijn veel leugens over mij verteld. Dat ik ruzie had met Safari en dat ik mijn revalidatieschema niet volgde zoals het hoorde. Ik heb diep gezeten maar heb teruggevochten. Vandaag ben ik fier dat ik opnieuw op niveau speel."

De mooiste goal: dit jaar tegen Kortrijk

"In mijn comebackmatch scoorde ik meteen. Ik wilde aan John van den Brom laten zien dat hij nog op me kan rekenen. Volgens sommigen speelde ik nooit beter. Dat komt omdat de trainer meer van me vraagt dan zijn voorgangers. Vroeger beperkte ik me tot verdedigen. Nu neem ik deel aan de aanval. Mijn statistieken dit seizoen liegen er niet om: twee goals en vier assists."

De toekomst

"Ik moet meer en meer rekening houden met de jongeren. Jordan Lukaku heeft alles om het te maken: kracht, snelheid en techniek. Hij kan beter doen dan mijn 300 matchen maar moet ook nog veel leren. Misschien is het beter dat hij op uitleenbasis speelminuten opdoet bij een andere club."

"Ikzelf acht het goed mogelijk dat ik mijn carrière ook afsluit bij Anderlecht. Ik heb Van Damme naar Wolverhampton en Wilhemsson naar Nantes zien vertrekken. Ze zijn er niet lang gebleven. Ik hou van mijn club en ben trots op mijn palmares. Ik ben geen speler voor de Europese top. En als ik bij een Belgische middenmoter zou gaan spelen, kan ik geen prijzen meer winnen. Bij Lokeren zouden de verwachtingen te hoog zijn. Als mijn contract afloopt ben ik 34 jaar. Misschien hou ik het dan wel voor bekeken. Trouwe voetballers als ik zijn zeldzaam. Maar ik ben er fier op."

Bron: Het Nieuwsblad