‘My way or the highway’, je hoort het wel vaker iemand zeggen. Tot puntje bij paaltje komt, dan gaat gewin boven principes. Zo ver is René Weiler nog niet. Wie hem niet volgt, mag beschikken slash herbronnen. Dat mag nu ook Stefano Okaka ervaren.
De komst van Weiler is niet onopgemerkt gebleven in Neerpede. Verschillende spelers spraken over een frisse wind. Als een olifant in de porseleinkast, zo gedraagt hij zich. Alom geroemde jongeren als Kawaya, Bastien, Leya Iseka en Lukebakio, dure transfers van vorig jaar als Kara en Okaka: niemand blijft gespaard. Eén constante duikt hierbij steeds op: de spelers in kwestie willen te veel, maar doen te weinig.
Kawaya die wat kilo’s te veel meesleept (waargenomen door iemand van onze Franstalige redactie vorige week), Lukebakio die net als Conté de kantjes ervan afloopt tijdens training (Het Laatste Nieuws vandaag), Leya Iseka die te snel te veel wil (idem), Kara die zich de man waant, vandaag de uitspraken van Herman Van Holsbeeck dat Okaka moeite heeft met de discipline die Weiler vraagt. Vorig seizoen kwam je ermee weg, nu niet meer.
Het gevoel van de supporters bij Weilers beslissingen zijn dubbel. Enerzijds is men blij dat er eindelijk iemand is die hard durft optreden. Anderzijds horen we klagende geluiden omdat de nieuwe coach de grote jonge talenten aan de kant schuift. Dat laatste deed Hasi vorig seizoen ook en dit leverde hem toen veel kritiek op. Blijkt nu niet dat Hasi gelijk had? Zijn probleem was toen dat de resultaten en het spel er niet waren en dat we deze zaken niet konden kaderen. We kenden de redenen niet waarom hij Kawaya en co niet gebruikte.
Leya Iseka is intussen verhuurd, anderen zullen volgen. Ook Kara en Okaka, vorig seizoen nog dé toptransfers, moeten vrezen voor hun toekomst. De Maio is niet gekomen om op de bank te zitten. In de twee weken dat hij er is, ontpopte hij zich zelfs tot de gedoodverfde nieuwe aanvoerder. In Het Nieuwsblad vertelt Weiler vandaag dat hij nog een spits en een centrale verdediger wil. De conclusie ligt voor de hand, zeker?
Hoe hard Weiler ook tekeer gaat, je kan hem niet verwijten dat hij de spelers geen kansen geeft. Toen hij op 20 juni begon te trainen, mocht iedereen meedoen. Zelfs Anthony Vanden Borre en Fede Vico. In de eerste oefenwedstrijd mochten ze zich tonen. Sommigen, zoals Nathan Kabasele, grepen hun kans, anderen niet. Dat Weiler jonkies als Vancamp, Doumbia, Sowah en Faes bij de A-kern neemt én houdt, bewijst dat hij niet allergisch is voor jonge spelers. Wie presteert en hem wil volgen, mag mee. Wie de Weg van Weiler niet wil of kan volgen, mag een afslag nemen. Dan rest enkel hard werken in de hoop weer een oprit te vinden.
Een gebrek aan daadkracht kan je Weiler niet verwijten. Krediet om spelers aan opzij te schuiven heeft hij nog. Maar de Zwitser moet één ding goed beseffen: alles valt of staat met resultaten. Weiler kreeg al vier dure versterkingen en schuift spelers die heel wat kapitaal vertegenwoordigen aan de kant. Zolang hij wint, geen probleem. Doet hij dit niet, dan zullen niet alleen de supporters, maar ook de heren in de raad van bestuur gauw beginnen morren. Morgen en volgende week tegen Rostov en daartussen tegen Moeskroen: het worden meteen matchen van de waarheid voor de nieuwe Anderlecht-coach.
Nieuwsreacties zijn tijdelijk niet beschikbaar. We werken aan een volledig nieuwe oplossing die spoedig beschikbaar zal worden gesteld.
