Column: Het jaar van Youri

WEBSITE - OPINIES De meningen waren verdeeld en de sfeer raakte wat verhit de afgelopen dagen, hier op de site, het leek wel of er ontstonden twee kampen, een kamp pro en een kamp contra Youri Tielemans.

HET JAAR VAN YOURI
 
De meningen waren verdeeld en de sfeer raakte wat verhit de afgelopen dagen, hier op de site, het leek wel of er ontstonden twee kampen, een kamp pro en een kamp contra Youri Tielemans.
Als er een buitenlands bod zou komen, zag een deel van de aanhang hem liefst zo snel mogelijk vertrekken, het liefst nog leken ze hem met eigen vervoer naar de luchthaven te willen brengen en hem blijgezind uit te wuiven terwijl hij op de vlieger stapte: so long, Youri …

Een ander deel pleitte dan weer vurig en vol hartstocht pro Youri, bij een eventueel vertrek zouden ook zij zich naar de luchthaven haasten, maar dan eerder om op het tarmac voor het vliegtuig post te vatten om hem op andere gedachten te brengen: blijf bij ons, Youri ...

Voorzitter Vanden Stock van zijn kant liet dan weer weten dat hij vond dat Tielemans best nog een jaar of twee bij Anderlecht blijft, een mening waar ik persoonlijk wel een hartje bij zou plaatsen.

Dat Tielemans de voorbije twee jaar onder de verwachtingen bleef, zal wellicht ook zijn grootste voorstander niet ontkennen, anderzijds kan je ook niet om zijn onloochenbare talent heen en moet je je afvragen: waarom komt dat talent onvoldoende tot uiting? 

In zijn debuutjaar kreeg hij voor zowat elke actie applaus, de experts in de tv-studio’s verdrongen elkaar bijna om de schijnwerper in de wedstrijdanalyse op Youri te mogen richten, ze kwamen woorden tekort om hem te bewieroken, de media hadden een nieuwe ster ontdekt, the next big thing, je kon niet “niet van hem houden”, wie alleen nog maar opperde “rustig aan jongens, hij heeft nog alles te bewijzen”, was een onnozelaar of een pretbederver. 

Twee jaar later lijken de “kenners” op hun mening terug te komen: als nu in de analyse achteraf de schijnwerper op hem geplaatst wordt, is het om zijn foutjes uit te vergroten, zijn tekortkomingen worden meedogenloos, op het sadistische af, “uit de wedstrijd gelicht” door experts die hun eigen voetballende onvolkomenheden uit het verleden haast Freudiaans projecteren op een jongen van 18 die nog op de schoolbanken zit … of hoe kritiek soms meer zegt over de criticus dan over het “lijdend voorwerp” ervan …

Wat er ook van zij, zelfs de hardnekkigste pro-Youripleiter kan niet anders dan vaststellen dat hij de afgelopen twee jaren, die de jaren van de bevestiging hadden moeten zijn, op geen enkel moment een constante in zijn prestaties kon leggen, nochtans een basisvoorwaarde voor een speler als hij die voorbeschikt is om centraal op het middenveld de lakens uit te delen: constant presteren, van nut zijn voor de ploeg, ook op de mindere dagen. Een werkpunt? Vast en zeker.

Dan dringt andermaal de vraag zich op: waaraan ligt dat dan, enerzijds zo’n onmiskenbaar talent, anderzijds twee jaren van stilstand, status quo, weinig of geen vooruitgang.  Ligt het aan hemzelf, is hij niet genoeg gemotiveerd?  Vergeet het maar: Youri is gemotiveerd, hij heeft ambitie, én … hij voetbalt graag.  Ligt het dan aan zijn medespelers?  Ligt het aan de manager?  Ligt het aan de trainer, zoals hier en daar werd gesuggereerd?  Tja, wie weet … Misschien was de komst van Defour twee jaar geleden inderdaad geen beste zaak voor Tielemans.  Defour die deels was gekocht om met zijn ervaring Tielemans te “loodsen”, leek toch meestal meer met z’n eigen match bezig, en toen Youri in bepaalde matchen verdronk, liet Steven hem rustig verdrinken, voor een deel misschien door de keuzes en de tactische hardnekkigheid van een trainer die beiden als een “nummer 8” beschouwde, wat de facto concurrenten van hen maakte: zo mocht Tielemans meer dan hem lief was toekijken vanop de bank … en als ze toch samen in de ploeg stonden, volstond het om te kijken wie de vrije trappen mocht nemen, om te weten wie eerst kwam in de pikorde.                

Toen de trainer deze zomer uiteindelijk mocht beschikken, leek het me bij het zoeken naar een opvolger dan ook niet onbelangrijk dat vooral uitgekeken werd naar iemand die het talent van Tielemans wél weer zou laten bruisen, een trainer die hem weer onbevangen, vrank en vrij aan het voetballen zou krijgen, een vaderlijk type, dacht ik, of in elk geval toch iemand die in Tielemans gelooft, zoals Van Himst geloofde in Scifo, of Boskamp in Nilis. 

Ik schrijf dit voor al diegenen die pleiten voor de grove borstel, en die vinden dat Tielemans allang geen aanspraak meer kan maken op een plaats in het elftal: misschien zijn er onder ons nog wel een paar die zich het voorjaar 1994 herinneren, toen Anderlecht met een wekenlange vormcrisis worstelde , met belabberd voetbal en zeer twijfelachtige resultaten.  De grote exponent van deze vormcrisis was Luc Nilis, die er in sommige matchen op los stuntelde dat het niet fraai meer was: werkelijk alles leek hij verleerd te zijn, balcontroles mislukten, passes over vijf meter kwamen niet aan, hij kreeg het publiek over zich heen, en vooral de pers kon het niet meer aanzien en maande Boskamp expliciet aan om Nilis opzij te schuiven, en met een andere oplossing voor de dag te komen.  Het ontslag van de trainer hing in de lucht, want ook binnen de club werd er op de tafel geklopt: de twee thuismatchen die eraan kwamen, tegen Beveren en tegen Porto, konden maar beter gewonnen worden, en als Nilis daarvoor opgeofferd moest worden, dan was dat maar zo.  Maar voor de match tegen Beveren liet Boskamp Nilis gewoon staan, ook al wist hij dat dit hem, bij een nieuwe nederlaag, zijn kop zou kosten.  De eerste helft was andermaal dramatisch, net als de ruststand: 0-2.  Het kot was te klein, de tribunes reageerden ziedend.  Maar met de moed der wanhoop trok paars-wit in de tweede helft ten aanval, richting spionkop, Beveren werd tegen het eigen doel vastgespijkerd en kort voor het einde, terwijl het ondertussen 2-2 stond, kwam de bal voor de voeten van Nilis die niet aarzelde en heerlijk de 3-2 binnentrapte  … , Nilis liep recht naar de dug-out om Boskamp in de armen te vliegen … het stadion, dat de coach, de ploeg en de hele club zo had uitgejouwd en uitgespuwd, was een delirium nabij, zelden werd een simpele competitieoverwinning in Anderlecht zo emotioneel gevierd, … de woensdag erop kwam Porto voor de Champions League op bezoek, een lastige match die uiteindelijk beslist werd door een late wereldgoal van … jawel hoor … Lucky Luke, … de trein stond weer op de rails, en Anderlecht pakte dat jaar voor het laatst titel én beker.      

Voor een goed begrip: Nilis was toen 27, en bezig aan zijn achtste (en laatste) seizoen bij Anderlecht … het kan helpen om de enigszins ongenuanceerde pleidooien voor een harde hand te relativeren en om de analyse te “kaderen” over jongere spelers die misschien teveel “gepamperd” worden.  Jonge spelers (en godenkinderen nog het meest van al) hebben soms meer baat bij de beschermende dan wel bij de vermanende hand van de trainer.  Je zou het positieve discriminatie kunnen noemen, en het druist wellicht in tegen alle gangbare principes en alles wat in trainershandboeken staat, maar neem het van mij aan, een goeie trainer heeft lak aan theorie en aan alles wat in trainerscursussen gepredikt wordt.  Elke situatie, elke club, elke speler, elk elftal is anders … een goeie trainer volgt zijn intuïtie, durft onverwacht uit de hoek te komen, is de tegenpartij altijd minstens een paar zetten voor, en bovenal: hij is een psycholoog en houdt van z’n spelers, zoals een vader van z’n kinderen houdt.   Af en toe een berispende tik op de vingers, dan weer een schouderklopje (of een catchgreep in het geval van Boskamp, die overigens in de kleedkamer soms zo hard kon bulderen, dat ze het bij momenten hoorden tot in de loges, … slaan en zalven, hé).

En wat het heden betreft: ik had een goed gevoel na de wedstrijd op Rostov.  Die bal van Tielemans ging er echt héérlijk in, … de manier waarop hij richting bank liep, de brede smile, het hartje, … die ontwapenende blijheid had ik toch al een tijd niet meer gezien, … er leek ook weer een team op het veld te staan, de mimiek en lichaamstaal van Defour leken aan te geven dat hij zich eindelijk honderd procent Anderlechtspeler voelt, … ik kan me vergissen natuurlijk, maar iets zegt me dat het tij aan het keren is, … en vandaag start de competitie, de media lijken Brugge als favoriet te zien voor de titel, al lijken wij op papier toch versterkt en denk ik dat wij – als we ons middenveld Dendoncker-Defour-Tielemans testaankoopgewijs vergelijken met dat van hen Simons-Vormer-Vanaken) dat wij die pummels gewoon gaan opeten dit jaar … en woensdag volgt meteen al een alles-of-niets-match, vergelijkbaar met het duel in 2012 tegen Limassol, toen we meer dan 80 minuten nodig hadden om de muur te slopen, maar het uiteindelijk toch voor elkaar kwam met goals van Mbokani en Iakovenko, en vooral met de fantastische steun van het publiek dat de hele match als één man achter het team stond.  Met diezelfde onvoorwaardelijke steun van de supporters moet het nu toch ook lukken, zeker nu de neuzen eindelijk weer allemaal in dezelfde richting lijken te staan, desnoods schreeuwen we hen gewoon naar de zege … het zou onverhoopt zijn, en we blijven best met twee woorden spreken, maar Champions League is misschien niet zo onhaalbaar als iedereen denkt, en hoe dan ook mag de titel ons dit jaar niet ontsnappen,… als er de komende weken geen juwelen meer uit de etalage gestolen worden, kan het een mooi jaar worden, … misschien een grand cru?  Het jaar van Youri?