Na de zware midweekwedstrijd in Mainz stuurde René Weiler drie dagen later dezelfde elf de wei in voor de topper op Club Brugge. Dit is niet voor het eerst. Weiler grijpt steevast terug naar dezelfde spelers. Maar is het niet zijn eigen schuld dat hij zo’n krappe kern heeft?
Al sinds begin september, toen de transferperiode erop zat, heeft Weiler een vaste typeploeg. Enkel bij blessures raakt hij hieraan. Ook de invallers zijn bijna altijd dezelfde. Voor de blessures van Chipciu en Spajic waren waren het Deschacht, Badji, Capel, Bruno en Harbaoui die mochten invallen en dan meestal nog die laatste drie. Het lijkt alsof Weiler het seizoen aanpakt met amper zestien spelers. Ook onder Hasi doken dit probleem op: spelers waren te zeker van hun plaats en wie zou invallen, kon je zo voorspellen.
Kiezen voor dezelfde elf kan positief zijn: Anderlecht bouwt een nieuw elftal en automatismen komen er niet van vandaag op morgen. Als het eens minder gaat, moet je doorbijten. Maar natuurlijk niet ten koste van alles. Als je drie dagen na een zware wedstrijd opnieuw een zware wedstrijd speelt, kan fris bloed zijn dienst bewijzen. Als je een geblesseerde verdediger (Spajic) op de bank moet zetten, heb je een probleem.
Nieuwe namen vs nieuw systeem
In plaats van een vast systeem te hebben waar bij blessures dezelfde positie kan worden ingenomen door een nieuwe speler, lost Weiler afwezigheden op door met zijn veldbezetting te schuiven. Zo kweek je geen systeem of automatismen. Dat komt er door duidelijkheid over elke positie en invallers die duidelijk weten wat er van hen verwacht wordt wanneer ze een bepaalde positie moeten overnemen.
Waarom kiest Weiler niet voor dit laatste maar wel voor het eerste? Omdat hij niet voldoende spelers heeft om vacante posities in te vullen. Sinds het uitvallen van Chipciu speelde Anderlecht drie zwakke wedstrijden en is het zoeken voor Weiler. Tegen Lokeren posteerde hij Bruno op de plaats van Chipciu en dat werd geen succes. Tegen Mainz en Club Brugge koos hij voor de berichte 3-4-3 met Deschacht en Sowah op rechts. Ook geen succes.
Weiler zijn vaste invallers Bruno, Capel en Harbaoui vormen geen bedreiging voor de basisspelers. Hetzelfde geldt voor Badji en Deschacht. Bruno heeft bij Red Bull geen vorderingen gemaakt, in tegendeel: zijn vleugels lijken geknipt. Capel ontbreekt de inhoud om negentig minuten te spelen. Harbaoui is te statig en moet zoeken wanneer hij invalt naast Teodorczyk. Badji is technisch te beperkt. Deschacht is voor Weiler te oud geworden. Verder zitten de jongeren Sowah en Vancamp geregeld op de bank, maar zij zijn nog te groen.
De conclusie is dus simpel: Weiler heeft een veel te krappe kern. Zeker als er enkele spelers (Appiah, Chipciu, Spajic) geblesseerd wegvallen.
Eigen schuld, dikke bult
Dat Weiler zo’n krappe spelerskern heeft, is deels zijn eigen schuld. Toen hij in juni arriveerde, maakte hij vrij snel een eerste schifting. “Het is beter om met een kleinere kern te werken. Dertig spelers is niet werkbaar. In een kern van 22 spelers heeft iedereen het gevoel dat hij op het wedstrijdblad kan raken”, klonk het tijdens het oefenkamp in Oostenrijk.
Van de 22 spelers die erbij waren op oefenkamp, vertrokken er deze zomer nog acht. Zes nieuwelingen kwamen erbij. Svilar, Vancamp, Doumbia en Sowah zijn mannen voor de toekomst en op Obradovic en Kabasele lijkt Weiler niet te rekenen. Dus kan je stellen dat er in Oostenrijk amper acht basisspelers waren voor dit seizoen: Roef, tweede doelman Boeckx, Appiah, Nuytinck, Dendoncker, Tielemans, Hanni en Acheampong. Een nutteloos oefenkamp dus.
Als je de huidige A-kern bekijkt en je streept de langdurig geblesseerden (we rekenen hier Appiah bij, Chipciu en Spajic niet) en jongeren voor de toekomst (je moet hen minuten geven, maar in een elftal dat goed draait, anders is het een vergiftigd geschenk) weg, dan kom je aan vijftien veldspelers. Dat is wel heel erg weinig. Je hebt altijd blessures, nieuwkomers Capel en Bruno missen ritme. Kortom, je hebt als coach amper concurrentie en wisselmogelijkheden. Als iedereen fit en in vorm is, heb je geen probleem. Is dit niet zo, dan wel.
Weiler had er beter aan gedaan om met een bredere kern te werken. Ook jongens die als iedereen fit is in de tribune moeten plaatsnemen, hebben in de loop van het seizoen hun nut. Hen tevreden houden en zorgen dat ze klaar zijn wanneer de ploeg hen nodig heeft, is één van de kwaliteiten van een goede trainer. In plaats van jongens die hij niet meteen nodig had weg te sturen, had Weiler er beter aan gedaan de nodige tijd te nemen om hen beter te maken en te kneden naar zijn wensen.
Het is te hopen voor Weiler en Anderlecht dat de geblesseerden snel fit raken, er geen nieuwe geblesseerden bijkomen en de invallers snel het vereiste niveau halen. Anders zal Weiler moeten blijven puzzelen en blijven spelers opstellen die eigenlijk een wedstrijd rust nodig hebben.
Nieuwsreacties zijn tijdelijk niet beschikbaar. We werken aan een volledig nieuwe oplossing die spoedig beschikbaar zal worden gesteld.
