'Niet tevreden, geld terug': mocht Anderlecht dit credo hanteren, de club stevende af op het faillissement. Het voorbije jaar is ons zoveel beloofd (vooral in de periode dat de abonnementen verkochten worden, toeval?), we zien er niets van terug. Erger nog: de coach maakt zich niet eens zorgen.
Na de wedstrijd tegen Gent vertelde Weiler dat hij zich geen zorgen maakt. Nou, hij is vast de enige. Mocht het puntenverlies er komen door ballen die stranden op de paal, die net naast of over vliegen, die door de doelman van de tegenstander miraculeus gered worden of die onterecht worden afgekeurd door de scheidsrechter, dan kan je geloven in een ommekeer. Pech blijft niet duren. Helaas niets van dit alles bij het Anderlecht van vandaag. Doelpogingen zien we amper. De schoten op doel een 'doelkans' noemen, durven we al helemaal niet.
'Wij willen voetbal zien', scandeerden de naar Gent meegereisde supporters. Weilers reactie: “Ik zit al lang in het voetbal en overal is het hetzelfde: enkel de resultaten tellen”. Fout René, ook de manier waarop telt. Vorig seizoen pikten we het slechte voetbal omdat we beseften dat Anderlecht diep zat en de resultaten toen absolute prioriteit waren. Klaag niet dat we nu kritiek uiten, wees blij dat we vorig seizoen zo begripvol waren en het amper deden.
De stilist wist waar Weiler voor staat
Bij een club als Anderlecht is ook mooi voetbal belangrijk. We zijn geen supporter geworden voor al die landstitels – de echte Anderlecht-fan is geen successupporter -, we zijn supporter geworden voor het mooie voetbal dat aan de basis lag van die vele landstitels. Voor jouw bazen zijn de resultaten en de bijhorende financiële inkomsten misschien het enige wat telt. Wij supporters kunnen ons best verzoenen met een tweede plaats als we geweldig voetbal gezien hebben, als er een ploeg tussen de lijnen staat waarmee we ons kunnen identificeren.
Dat doen we nu helaas niet. Vorig seizoen trouwens ook niet. Ondergetekende maakte deze nieuwe voetbaljaargang nog geen tijd vrij om een wedstrijd te bekijken. Zelfs voor de samenvatting in ‘Sports Late Night’ blijven we niet op. Er is toch geen bal te zien. Anderlecht is een saaie middenmoter geworden. Een grijze muis. Grijs zoals de nieuwe truitjes. De stilist wist alvast waar het Anderlecht van Weiler voor staat. Met heimwee denken de terug aan het gouden truitje dat in onze kleerkast ligt. Diep weggestopt, want iets uit lang vervlogen tijden.
Nochtans zagen we het zitten dit seizoen. “De uitdaging deze zomer was om spelers naar Anderlecht te brengen met wie we attractiever voetbal kunnen spelen”, vertelde Herman Van Holsbeeck vlak voor de competitiestart in Humo. In die uitdaging is hij alvast geslaagd. Met Onyekuru kwam de attractiefste speler van onze competitie naar het Astridpark. Ook Gerkens stond bij STVV garant voor doelpunten. De nieuwe jongens waren er al begin juli en niet zoals vorig jaar pas eind augustus. Kom dan niet zeggen dat je als coach de tijd niet had om een elftal te smeden. Van de basisploeg vertrok immers enkel Tielemans en hem vervangen door Kums is zeker geen stap terug. Misschien wel opzij, maar die hoort een tactisch sterke coach te kunnen zetten. Nuytinck en Acheampong waren slechts invallers.
Stijl, trots, klasse
Hoe langer hoe meer raken we ervan overtuigd dat Weiler een mis-cast is. “René Weiler zal Anderlecht zijn identiteit teruggeven”, zo vertelde Herman Van Holsbeeck toen hij de Zwitser een jaar geleden voorstelde. Deze woorden zouden in ieder interview als een boemerang in het gezicht van de manager moeten terugkomen. Weiler geeft Anderlecht zijn identiteit niet terug. Hij probeerde het niet eens en komt daar openlijk voor uit. Bij alles wat hij doet gaat hij lijnrecht in tegen de identiteit van deze club. Anderlecht, dat is de tegenstander versmachten, dat is mooi aanvallend voetbal, dat is een doelpuntenkermis bij tijd en stond en dit alles met enkele artiesten gevormd in eigen huis.
Dat dit de identiteit van Anderlecht is, dat is niet ons verzinsel. Gevraagd waar Anderlecht voor staat, antwoordde manager Jo Van Biesbroeck het voorbije weekend in Het Laatste Nieuws ‘stijl, trots en klasse’. En ook al vindt hij ‘Champagnevoetbal’ een voorbij gestreefde term, hij vindt wel dat “het product dat we brengen (het voetbal dus, red.) aan dezelfde eisen moet voldoen: 't moet stijl hebben”. Van Biesbroeck gaat zelfs verder: “We moeten ertoe komen dat, ongeacht een landstitel meer of minder, de consument RSC Anderlecht aanvaardt zoals het is.”
Van Biesbroeck heeft overschot van gelijk. Mooie woorden zijn het. Weer. Maar wanneer worden ze ook eens gevolgd door daden? Het is de club die steevast aangeeft dat het mooi voetbal wil brengen (zie de aangehaalde citaten eerder in de tekst). Het is de club die er prat op gaat over een goede jeugdopleiding te beschikken, die jeugdspelers in de schijnwerpers plaatst nog voor ze één minuut in het A-elftal gespeeld hebben. Kom dan niet klagen dat wij supporters deze verwachtingen ook op het veld willen terugzien.
Nieuwsreacties zijn tijdelijk niet beschikbaar. We werken aan een volledig nieuwe oplossing die spoedig beschikbaar zal worden gesteld.
