Terugblik: Het paars-witte 2018 

ANDERE De laatste wedstrijd van 2018 zit er op. Tijd om terug te blikken op het wel erg woelige eerste jaar van het ‘Coucke-tijdperk.’
 

Eerlijk is eerlijk. Eigenlijk begint dit stuk op 20 december 2017. Totaal onverwacht koopt Oostende-voorzitter Marc Coucke Anderlecht. Het enthousiasme bij de supporters is enorm. Uit onze webpoll blijkt dat 87,5 procent van onze bezoekers blij is met de overname door Coucke. Bij de supportersclubs klinkt eenzelfde geluid.

Anderlecht staat aan de winterstop pas derde en telt dertien punten minder dan leider Club Brugge. Door de overnameperikelen en een potje zwartepieten blijft de nodige versterking in januari uit. Mitrovic komt uiteindelijk niet en Hanni vertrekt zelfs nog.

Tweede?

Opvallend is hoe Coucke tot in mei hamert op het belang van de tweede plaats en het ticket voor de voorronde van de Champions League. Ietwat vreemd, want vanuit het niet-kampioenenspoor is het erg moeilijk om de groepsfase van de Champions League te bereiken.

Bovendien is het op dat moment al duidelijk dat Anderlecht aan een nieuwe kern gaat bouwen en het bijna onmogelijk is om die tegen augustus al op een niveau te krijgen waarmee je twee voorrondes kan overleven tegen clubs als Benfica, Dynamo Kiev of Ajax. De derde plaats, geen voorronde en een rechtstreeks ticket voor de Europa League lijkt op dat vlak zo gek nog niet.

Maar Coucke wil dus nog dolgraag tweede worden. De Champions League is sinds dit seizoen namelijk lucreatiever dan ooit. Door een nieuw –ingewikkeld- bonussysteem was Club Brugge al voor speeldag één zeker van 28 miljoen euro. In het geval van Anderlecht zou dat zelfs meer dan 31 miljoen zijn geweest.

Wat was er afgelopen zomer gebeurd als we die tweede plaats hadden gepakt? Had Anderlecht dan geprobeerd om jongens als Dendoncker, Kara en Teodorczyk klaar te stomen voor de voorrondes? Had Coucke begin juli al een paar grote vissen binnengehaald? We zullen het wellicht nooit weten.

Derde

Want Anderlecht wordt dus derde. Op de fandag eind juli verklaart Coucke plots liever derde te worden met eigen jeugd dan tweede zonder. Ergens lijkt het niet eens slecht dat we naast de tweede plaats grepen. Zo kan Anderlecht rustig aan een nieuwe, jonge kern bouwen zonder dat het in de zomermaanden al vol aan de bak moet.

Maar Anderlecht begint zowaar met twaalf op twaalf aan het seizoen. “Anderlecht verstikt tegenstanders als een anaconda door te lopen en te blijven lopen”, wordt er geschreven. Hoewel Kortrijk, Oostende en Moeskroen niet veel voorstelden, is het een hoopgevende start met een fel vernieuwde kern. Dertien gemaakte doelpunten in vier wedstrijden, hoewel Anderlecht eigenlijk nog zonder creatieve pionnen voetbalde.

En de vier tegendoelpunten? Nou ja, bij een 0-4 voorsprong in minuut 85 een doelpunt slikken op Kortrijk, één tegendoelpunt op Mambourg en 5-2 winst tegen Oostende. Dan zijn die tegendoelpunten eerder een voetnoot. Bovendien zou er nog een extra verdediger op komst zijn. Anderlecht staat al een stuk verder dan verwacht.

Op speeldag vijf verliest Anderlecht met 2-1 op het veld van Club Brugge. Geen reden tot paniek. Anderlecht voetbalde zeker niet slecht en het is logisch de landskampioen op dat moment verder staat dan de recordkampioen gezien het verschil in transferbedrijvigheid.  Twaalf minuten voor tijd annuleerde de VAR zelfs nog een bezoekende penalty nadat Amuzu op de rand van de zestien werd neergehaald.

Op 31 augustus haalt Anderlecht nog een verdediger van acht miljoen binnen. Dat moet wel een topper zijn, als Coucke plots zo diep in de buidel taste. Toch? Om 22u lijkt Anderlecht ook Markovic nog binnen te halen. Bakkali én Markovic in een systeem met echte flanken. De extra creativiteit waar we op hoopten, komt er aan. 

Op die laatste dag van augustus verandert het optimisme in euforie bij alles wat paars en wit is. Hein en Luc Devroe worden op dat moment de hemel ingeprezen. Herlees gerust de reacties op de sociale media. Het is moeilijk te geloven dat dat minder dan vier maand geleden is.

Markovic kwam uiteindelijk niet.

September

Op Antwerp is de eerste helft nog goed. Maar na de pauze kruipt Anderlecht achteruit en in minuut 92 incasseert het een zure gelijkmaker. Op speeldag zeven verliest Anderlecht met 1-0 in de Luminus Arena. Net als de wedstrijd in Brugge is dat een wedstrijd die je kan verliezen. Maar stilaan verandert het gevoel. 

“Geregeld kwam het gebrek aan individuele klasse bij Anderlecht bloot te liggen”, schrijft sporza. Een paar dagen later verklaart Devroe dat hij blij is dat ze Markovic niet gehaald hadden.

Van Adzic en Abazaj is nochtans geen spoor. Musona is na een degelijke start weggezakt en Bakkali brengt ook nog niet wat er van hem werd verwacht. Hein blijft ook halsstarrig vasthouden aan zijn systeem met drie verdedigers en zonder echte flanken.

Daarnaast wordt ook duidelijk dat Milic en Vranjes allesbehalve steunpilaren zijn en Makarenko ‘gegeerd door Duitse subtoppers’ geen meerwaarde biedt. Na twaalf op twaalf volgt één op negen.

Op speeldag acht lijkt Anderlecht zich nog één keer opnieuw te lanceren. Uitgerekend Sanneh kopt paars-wit in minuut 94 voorbij Standard. Maar vier dagen later laat Anderlecht zich in de Crocky Cup belachelijk maken door Union en in het volgende weekend blijft het in eigen huis met 0-0 steken tegen STVV, dat zeventig minuten met een man minder speelde. De euforie van eind augustus is eind september al ver zoek.

Oktober, november en december

Nadien gaat het enkel bergaf. Wanneer Trebel zich eind november laat opereren, wordt het paars-witte schip al helemaal stuurloos. Het blijft opvallend hoe afhankelijk Anderlecht is van de fransman. Uiteindelijk moet Hein Vanhaezebrouck vertrekken.

Anderlecht staat op dit moment vijfde met drie punten voorsprong op de gevreesde zevende plaats. Het telt echter al  veertien punten achterstand op Racing Genk en zeven op Club Brugge. In de Europa League werd het roemloos uitgeschakeld.

Het is een vraag die al maanden door onze hoofden spookt: wat als Anderlecht in augustus tegen Club Brugge, Antwerp en Genk had gespeeld in plaats van tegen Oostende, Kortrijk en Moeskroen? Want het valt niet te ontkennen: de seizoensstart met twaalf op twaalf en dertien gemaakte doelpunten heeft bij iedereen zand in de ogen gestrooid. De kern was niet zo sterk als iedereen toen dacht.

Vorig jaar telde Anderlecht op dit moment dertien punten minder dan leider Club Brugge, dit jaar veertien minder dan Racing Genk. Op dat vlak is er het afgelopen jaar geen vooruitgang gemaakt.

Coucke heeft het afgelopen jaar heel veel gemoderniseerd en efficiënter gemaakt. De meeste lijken zijn intussen uit de kasten van het Vanden Stockstadion verwijderd. Het financiële beleid is op punt gesteld. Naast het veld is er veel vooruitgang geboekt.

In 2019 wordt het tijd voor de core business: het voetbal zelf. We zijn er van overtuigd dat er met een aantal echte versterkingen ook dit seizoen nog veel mogelijk is. Daarover snel meer. In onze vooruitblik naar 2019.