Toen Anderlecht zijn eerste Europacup won

ANDERE Tijd voor een verhaal uit de tijd dat de dieren nog spraken. Op dezelfde dag dat ik geboren werd won Anderlecht op 5 mei 1976 zijn eerste van drie Europacups door met 4-2 te winnen van West Ham United. Morgen komen beide clubs elkaar opnieuw tegen in de Conference League maar de kans lijkt ons klein dat we binnen 46 jaar die wedstrijd opnieuw zullen oprakelen.

Hoewel Anderlecht in 1970 voor het eerst een finale had gespeeld van een Europacup (verloren tegen Arsenal in de Jaarbeursstedenbeker) was de dominantie in eigen land na vijf titels op rij in de jaren 60 ietwat geminderd. Het werd nog wel twee keer kampioen (71-72 en in 73-74). In de beginjaren 70 was Anderlecht vooral sterk in de Beker van België met winst in 72, 73 en 75. Het won de bekerfinale van 1975 met 1-0 tegen een destijds sterk Antwerp dat als tweede eindigde in de competitie. Anderlecht eindigde als derde, maar wel met negen punten achter kampioen RWDM.

In het seizoen 75-76 vertrok Paul Van Himst naar de buren van RWDM. Generatiegenoot Georges Heylens trok naar de buren van Union. De nieuwe trainer werd de Nederlander Hans Croon. Het zal u wellicht niet verbazen dat Anderlecht toen een ploeg had die kwalitatief gezien in geen enkel opzicht te vergelijken valt met de huidige kern. In doel stond de Nederlander Jan Ruiter die achteraan werd bijgestaan door Belgische verdedigers als Jean Thissen, Hugo Broos, Gilles Van Binst en Erwin Vandendaele. Op het middenveld speelden Jean Dockx, Arie Haan (speelde bij Nederland de finale van het WK in 1974) en de talentvolle jongeren Ludo Coeck en Franky Vercauteren. In de aanval rekende Paars-wit op nieuwkomer Peter Ressel, François Van der Elst en Rob Rensenbrink, een van de beste spelers die ooit voor Anderlecht speelde. Met zo'n elftal kon je uiteraard wel wat verwachten.

Toch zou Anderlecht dat jaar geen kampioen worden. Het strandde op vier punten van Club Brugge dat toen ook een zeer sterk elftal had. Club Brugge stond dat jaar namelijk ook in de finale van een Europabeker. Het verloor na een dubbele confrontatie de UEFA cup tegen Liverpool.

In de Europacup II (Beker der Bekerwinnaars) oogstte Anderlecht wel het grootste succes. Het dient te worden gezegd, destijds leek het wel makkelijker om een Europacup te winnen. Er waren veel minder Europese wedstrijden en in EC II namen gewoon alle bekerwinnaars deel van de landen die aangesloten waren bij de UEFA. Anderlecht speelde dus slechts acht wedstrijden (vier confrontaties met heen- en terugwedstrijd) alvorens het tegen West Ham op te nemen in de finale. Ondanks dat de namen van de tegenstanders niet echt meer tot de verbeelding spreken, had Paars-wit het niet altijd onder de markt. In de eerste ronde schakelde het Rapid Boekarest uit nadat een 1-0 nederlaag in Roemenië thuis werd weggewerkt door een 2-0 overwinning. In de volgende ronde wachtte het Joegoslavische Borac Banja Luka. Zij werden in Anderlecht met 3-0 naar huis gestuurd zodat Anderlecht zich in Joegoslavië een 1-0 nederlaag kon permitteren. Daarna nam Paars-wit het op tegen Wrexham uit Wales dat zich had gekwalificeerd door de Welsh Cup te winnen. Anderlecht kwalificeerde zich nipt na een 1-0 zege thuis en een 1-1 draw in Wales. In de halve finale moest Anderlecht zich verplaatsen achter het IJzeren Gordijn, namelijk naar de bekerwinnaar uit de DDR, BSG Sachsenring Zwickau. Anderlecht kende geen genade en won met 0-3 in Zwickau en thuis met 2-0. Vander Elst scoorde driemaal in deze dubbele confrontatie en Rensenbrink tweemaal.

In de finale wachtte het Engelse West Ham United dat Lahti (Finland), Jerevan (destijds USSR), Den Haag en Frankfurt had uitgeschakeld op weg naar de finale. Een wedstrijd, gespeeld in het Heizelstadion in Brussel, zou beslissen over wie de Europacup zou winnen. Trainer Croon was erg bijgelovig en wilde met hetzelfde elftal starten als in de halve finale. Daardoor speelde invaller Lomme en zat kapitein Vandendaele op de bank. Rechtsback Van Binst schoof naar het centrum van de defensie. Vooraan stonden Ressel en Rensenbrink. Van der Elst speelde op de rechterflank in de 4-4-2 opstelling.

Anderlecht kwam net voor het half uur op achterstand en daarna viel Ludo Coeck ook nog eens geblesseerd uit. Hij werd vervangen door Vercauteren. Maar Paars-wit kwam nog voor rust op gelijke hoogte na een te korte terugspeelbal van Frank Lampard, de vader van de ex-speler van Chelsea. Rensenbrink bracht Anderlecht op gelijke hoogte op aangeven van Ressel.

Na rust maakte Van der Elst er met een knappe plaatsbal 1-2 van, maar de Londenaars maakten er 2-2 van in de 68ste minuut nadat Anderlecht enkele goede kansen niet had weten te benutten. Anderlecht zou niet lang daarna via een penalty van Rensenbrink toch op 2-3 komen en in de 88ste minuut speelde Van der Elst de laatste verdediger en de keeper uit om er 2-4 van te maken. Van Binst mocht als kapitein de beker in ontvangst nemen. Van der Elst zou later nog voor West Ham spelen dat hem kwam halen bij New York Cosmos waar hij speelde van 1980 tot 1981.

In het volgende seizoen volgde Goethals Croon op, maar Anderlecht zou dat jaar ook als tweede eindigen in competitie achter Club Brugge. In Europa presteerde Anderlecht naar de normen van een Europese topclub. Het won de Supercup tegen het ongenaakbare Bayern Munchen (met onder andere Beckenbauer en Müller) nadat een 4-1 overwinning in Brussel de 2-1 nederlaag in Duitsland had uitgewist. In de Beker der Bekerwinnaars (Anderlecht had dus opnieuw de Beker van België gewonnen) bereikte Paars-wit opnieuw de finale, maar deze maal werd er met 2-0 verloren van Hamburg. Anderlecht zou trouwens pas in het seizoen 1980-1981 voor het eerst weer kampioen worden in eigen land, maar toen had het ook al een tweede Europacup II op zak en een tweede Europese Supercup (1978).

Scoreverloop
1-0 Holland 28'
1-1 Rensenbrink 42'
1-2 Van der Elst 48'
2-2 Robson 68'
2-3 Rensenbrink 73' (pen)
2-4 Van der Elst 88'

Opstelling West Ham United:
Day, Coleman, Bonds, T. Taylor, Lampard (A. Taylor 47'), Brooking, McDowell, Paddon, Holland, Jennings, Robson
Invallers: A. Taylor, Ferguson, Lock, Curbishley

Opstelling Anderlecht:
Ruiter, Lomme, Van Binst, Broos, Thissen, Coeck (Vercauteren 32'), Dockx, Van der Elst, Haan, Ressel, Rensenbrink
Invallers: Munaron, Andersen, De Groote, Vercauteren.

Heizelstadion, Brussel
Toeschouwers: 51.296
Scheidsrechter: Robert Wurtz (Frankrijk)