Van zuipen tot scoren: het pad van Adriano Bertaccini

INTERVIEWS Vier jaar geleden sliep Adriano Bertaccini (25) nog in een tentenkamp met amateurvoetballers. Vandaag staat hij in de spits bij Anderlecht, waar hij verantwoordelijk is voor doelpunten en ambities. In een open gesprek blikt hij terug op zijn bijzondere traject, zijn emoties na een knieblessure en zijn groei als profvoetballer.

“Mijn reactie na de wissel was fout”
Na zijn boze reactie bij de wissel tegen KV Mechelen kreeg Bertaccini kritiek, onder meer van Frank Boeckx. “Hij had gelijk,” zegt Bertaccini. “Ik was teleurgesteld omdat ik goed bezig was en niet wilde stoppen, maar mijn reactie was verkeerd. Ik heb me meteen na de match verontschuldigd bij mijn ploegmaats. Zoiets gebeurt me geen tweede keer.”

Dat de jonge Nathan De Cat hem op zijn gedrag wees, maakte indruk. “Hij is pas 17, maar toonde enorm veel lef. Dat zegt veel over zijn karakter — hij wordt een echte leider.”

“Ik speel alles of niets”
Volgens Besnik Hasi kan Bertaccini nog geen negentig minuten volmaken. “Dat klopt,” geeft hij toe. “Ik ken geen tussenstand: ik ga voluit of helemaal niet. Na zeventig minuten is mijn tank meestal leeg.”

“We staan als één groep achter de coach”
De druk op de trainer was voelbaar, maar volgens Bertaccini blijft de kleedkamer eensgezind. “Toen we hoorden dat hij werd uitgefloten, deed dat pijn. We willen net voor hem vechten — dat zag je tegen Mechelen.”

Tijdens een groepsgesprek zonder de coach hield Bertaccini zich bewust op de achtergrond. “Er zijn jongens die hier al honderden matchen hebben gespeeld. Zij spreken, ik luister.”

“Schieten is instinct”
Marc Degryse noemde schotvaardigheid een onderschatte kwaliteit. “Voor mij is dat puur instinct,” zegt Bertaccini. “Ik trap niet zomaar, ik weet altijd waar ik de bal wil hebben. Dat leer je niet op training.”

“Thorgan Hazard is de beste met wie ik speelde”
De samenwerking met Thorgan Hazard en Mihajlo Cvetkovic beviel hem. “Cvetkovic is een echte nummer negen, ik kom liever uit de tweede lijn. En Thorgan is fenomenaal. Mensen twijfelen aan hem, maar wat hij doet met de bal is uitzonderlijk.”

“Die blessure sloeg me onderuit”
Zijn knieblessure betekende een zware mentale klap. “Toen ik hoorde dat ik twee maanden out was, stortte alles even in. Ik voelde me schuldig tegenover de club die zoveel in mij had geïnvesteerd. De eerste dagen zat ik echt op de rand van een depressie.”

Van Oostenrijk tot amateurs
Zijn carrièrepad verliep allerminst rechtlijnig. Na periodes bij Genk en Deinze trok hij naar Austria Lustenau in de Oostenrijkse tweede klasse. “Ik werd er volwassen. Daar werd niet gezeurd om kleine fouten — het was hard, maar leerrijk.”

Toch keerde hij terug voor zijn gezin. “Mijn vrouw en ik misten onze familie. Daarom koos ik voor Thes Sport in de amateurklasse. We sliepen tijdens de voorbereiding in tenten, en de ploeg dronk tot vier uur 's nachts. Ik niet — ik drink nooit — maar ik amuseerde me wel. Met 39 doelpunten gaf ik mijn carrière een tweede leven.”

“Ik speel voor mijn familie”
Zondag wacht Club Brugge. “We weten dat ze sterk zijn, maar wij gaan er vol in. Zo speel ik altijd.”

Na elk doelpunt wijst hij naar de tribunes. “Dat is voor mijn ouders en mijn vrouw. Mijn moeder werkte parttime om mij te steunen, mijn vader reed uren om me naar trainingen te brengen. Alles wat ik nu bereik, is dankzij hen.”

En die opvallende moonwalk na zijn doelpunt? “, Dat was gewoon voor de fun. Hij zag er goed uit, toch?”

Bron: HLN (Kjell Doms)