Vanden Borre: “Mijn chaotische carrière is mijn beste leerschool”

INTERVIEWS - ANDERE Anthony Vanden Borre staat op het punt een bijzonder moment te beleven: met La Louvière ontvangt hij zondag zijn jeugdliefde RSC Anderlecht. De voormalige wonderboy uit Neerpede is intussen 38 en vindt opnieuw voldoening in een rol die draait rond menselijkheid en begeleiding. “Het verschil tussen ‘voetbal spelen’ en ‘voetballer zijn’ was bij mij veel te groot”, zegt hij.

“Jullie komen omdat velen denken dat ik zondag zenuwachtig zal zijn”, glimlacht hij. “Maar dat is helemaal niet zo. Voor mij is het gewoon een leuke wedstrijd. Anderlecht zit diep in mijn hart, nog voor ik er ooit prof werd. Mijn band met de club is er één van buurt, vrienden en thuis. Ik wandelde van training in Neerpede zo naar mijn voordeur. Het voelde nooit als een privilege – anders dan voor jongens die daar hun droom kwamen najagen.”

Dat hij op zijn 17de naar Fiorentina vertrok, blijft voor hem een spijtige keuze. “Te vroeg, te vanzelfsprekend. Het was een zware periode, net na het overlijden van mijn moeder. Ik had stabiliteit nodig, die ontbrak volledig. Daarom voelt de match tussen La Louvière en Anderlecht aan als een duel binnen de familie. Je kan niet kiezen.”

Mogelijke terugkeer? “Alleen als Anderlecht weer écht Anderlecht wordt”
De geruchten over een comeback bij Anderlecht blijven hem achtervolgen. “Nu Marc Coucke oude bekenden terughaalt, wordt er vaker naar gevraagd. En wie weet… als Anderlecht ooit weer dat Anderlecht van vroeger wordt. De club zet alvast stappen in de goede richting. Ik ben vooral blij dat Michael Verschueren terug is als voorzitter.”

Maar een terugkeer is geen evidentie. “Er spelen in het moderne voetbal te veel machtsspelletjes, en daar heb ik een hekel aan. Dat laat ik liever aan anderen over.”

Zijn verleden met de club zorgde wel vaker voor wrijving. “Ik leefde op instinct, soms in strijd met de tactische verwachtingen. Ik heb fouten gemaakt, zoals dat incident waarbij ik zei dat we een kleedkamer ‘vol janetten’ hadden. In volle crisis durfde ik de staf aanspreken, maar toen Hasi me uit de A-kern zette, bleef iedereen stil uit schrik voor zijn eigen plaats. Dat heeft me gekwetst.”

Een tweede leven als mentor
Vandaag heeft Vanden Borre zijn plek gevonden bij La Louvière, in de sociale cel Human Care & Development. “Ik begeleid jongeren, met de mens als vertrekpunt. Geen preken, maar humor en authenticiteit. Mijn eigen chaotische carrière is mijn beste leermethode.”

De spelers plagen hem nog steeds met zijn slippertje – letterlijk – toen hij op de bal ging staan. “Maar net dat moment gebruik ik als waarschuwing: zorg dat je nooit in zo’n situatie belandt. Die actie leidde tot een wraakactie van een Zuid-Koreaan, en eigenlijk was dat het begin van het einde van mijn carrière.”

Voor hem draait alles om realisme. “‘Talent’ zegt me weinig. Ik hoor liever ‘potentieel’. Zelfs dan is de kans klein dat je echt doorbreekt. Maar je moet er wel vol voor gaan. En falen is geen ramp – het leven stopt niet bij één tegenslag.”

Zijn grootste les gaat echter over school. “Als ik mijn studies niet had opgegeven, was mijn loopbaan veel minder stormachtig verlopen. Het voetbalklimaat duwde me richting ‘alleen de bal telt’. Zonder diploma ben je kwetsbaar, en dat hebben veel mensen misbruikt.”

Vooruitkijken: “Binnen zeven maanden loop ik weer de 20 km van Brussel”
Aan vertrekken denkt hij niet. “La Louvière voelt als familie. Ik zou het enorm moeilijk hebben om RAAL te verlaten.”

Toch wacht hem nog een persoonlijke uitdaging. “Ik moet opnieuw in vorm raken en wat kilo’s kwijt. Over zeven maanden wil ik de 20 km van Brussel lopen met de organisatie ‘Tous à bord’, die zich inzet voor mensen met een fysieke beperking. Samen duwen we iemand in een rolstoel doorheen het parcours. Zo kunnen ook zij deelnemen.”

Bron: HLN (KDZ)