INTERVIEWS De showman leerde rendement koppelen aan zijn flair. Zijn grootste tegenstander — de eenzaamheid — heeft hij intussen achter zich gelaten. We spraken met Nilson Angulo in de paars-witte pop-upfanshop op de Brusselse Grote Markt. “Het alleen zijn heeft mij sterker gemaakt.”
Drie jaar na zijn aankomst in België is Nilson Angulo helemaal doorgebroken bij Anderlecht. De 22-jarige Ecuadoriaan is één van de revelaties van het seizoen, met vijf doelpunten en acht assists. Zijn spel is snel, energiek en rechttoe rechtaan — net als de muziek die onderweg naar Brussel door de boxen schalt. Een danceklassieker uit 1997 verschijnt op Spotify en tovert meteen een glimlach op ons gezicht. Het nummer klinkt zoals Angulo vandaag voetbalt: hoog tempo, zonder rem. “Ik voel me eindelijk thuis in België,” zal hij later toegeven.
Tranen in het appartement
De weg naar dat gevoel was lang en moeilijk. “België was totaal anders dan ik had verwacht,” vertelt Angulo openhartig. “Ik was alleen, sprak de taal niet, het voetbal lag me niet meteen en ik brak niet direct door. Dat zorgde voor veel frustratie. Ik heb vaak gedacht: ‘Ik ben geen speler voor Anderlecht.’ In mijn appartement heb ik meer dan eens gehuild.”
In juni 2022 haalde toenmalig sportief directeur Peter Verbeke de flankaanvaller als 18-jarige weg bij LDU Quito voor 1,8 miljoen euro. Een investering die aanvankelijk zijn vraagtekens opriep. Angulo had nooit eerder in Europa gespeeld, sprak geen Engels en moest zich aanpassen aan een compleet andere wereld.
De grootste uitdaging bleek eenzaamheid. Angulo groeide op in een gezin met negen kinderen, maar zijn familie kon door visumproblemen geen enkele keer naar België afreizen. “Dat was enorm zwaar,” geeft hij toe. “Het heeft mij wel gehard. Ik ben mentaal sterker geworden, maar ik had mijn familie graag vaker bij mij gehad.”
In 2026 hoopt Anderlecht eindelijk zijn moeder en een broer voor enkele maanden naar Brussel te halen. Tot nu toe kon zijn mama slechts één wedstrijd bijwonen: de Europese match tegen Fenerbahçe in Istanbul. “Dat was speciaal. Ik hoop dat ze volgend jaar ook hier kunnen zijn.”
Van flitsenman naar sleutelspeler
Op de Grote Markt heeft Angulo eerst nog een andere opdracht: handtekeningen uitdelen. Lang voor zijn komst staat er al een lange rij supporters te wachten. Wanneer hij verschijnt — met een opvallend blond kapsel — gaan de smartphones meteen de lucht in.
“Ik heb mijn haar blond geverfd voor de feestdagen,” lacht hij. “Mijn ploegmaats hebben me daar natuurlijk mee geplaagd. Ze zeiden dat ik nu op een Belg wil lijken.”
De sfeer in de kleedkamer zit goed, en dat vertaalt zich ook op het veld. Waar Angulo de voorbije seizoenen vooral inviel en sporadisch zijn klasse toonde, is hij nu uitgegroeid tot een vaste waarde. “Ik word ook vaker herkend op straat,” zegt hij. “Dat is een mooie beloning voor al het harde werk.”
Onder vorige coach Brian Riemer werd zijn talent wel gezien, maar zijn rendement bleef uit. Angulo kreeg weinig speelminuten en moest vooral geduld oefenen. Pas onder Besnik Hasi kwam de echte doorbraak.
“Ik neem Riemer niets kwalijk,” benadrukt hij. “Ik moest een leerproces doorlopen. In het begin hield ik niet van verdedigen. Nu begrijp ik hoe belangrijk dat is voor het team.”
Vertrouwen van Hasi
Hasi bracht discipline, duidelijkheid en volume in zijn spel. “De coach zegt nog vaak dat ik te veel voor het publiek speel,” glimlacht Angulo. “Hij wordt boos als ik te veel risico neem met mijn dribbels. Geen show om de show. Maar ik voel zijn vertrouwen. Hij pusht me en legt exact uit hoe ik het meest nuttig kan zijn.”
Die evolutie maakte van Angulo een moderne flankspeler. Defensief loopt het soms nog mis, maar offensief is hij bepalend: vijf goals, acht assists en een constante dreiging. Zijn marktwaarde steeg tot zeven miljoen euro en hij tekende onlangs een verbeterd contract tot 2029.
Zelfs een gebroken hand — opgelopen na zijn beslissende goal tegen Union — hield hem niet tegen. “Dat doelpunt gaf me het meeste voldoening,” zegt hij. “Meer zelfs dan mijn knal tegen Westerlo. Ik besefte hoe belangrijk die derby was voor de club.”
Geen rijbewijs, wel grote dromen
Na meer dan een uur selfies en handtekeningen zit de signeersessie erop. Perschef Mathias Declercq brengt Angulo naar huis, want zijn Ecuadoraans rijbewijs is in België niet geldig. Zelf rijden zit er voorlopig niet in. “Ik zou hier alle examens opnieuw moeten afleggen. Dat is nog niet voor meteen,” lacht hij.
De vraag is hoe lang Anderlecht hem nog zal kunnen houden. Buitenlandse clubs volgen zijn ontwikkeling op de voet, en komende zomer wacht ook het WK. Ecuador zit in een groep met Duitsland, Curaçao en Ivoorkust — een perfect podium.
“Ik hoor wel eens geruchten over Spanje of zelfs Liverpool,” zegt Angulo. “Maar zolang mijn makelaar niets zegt, blijf ik rustig. Ik ben volledig gefocust op Anderlecht. Ik wil deze club iets teruggeven voor het geduld dat ze met mij had.”
Zijn mooiste interland tot nu toe? Tegen Brazilië, met zijn familie op de tribune. “Ik durfde Vinícius Junior niet aan te spreken, maar ik kreeg wel zijn shirt. Dat hangt ingekaderd bij mijn moeder thuis.”
Terug naar huis
Eerst is er nog de laatste competitiematch van 2025 tegen Charleroi. Daarna vertrekt Angulo meteen naar Ecuador om Nieuwjaar te vieren bij zijn familie. “Het is vooral een blij weerzien,” besluit hij. “Je moet gewoon weten waar je wel en niet moet zijn. Ik doe niets gek.”
Wanneer we zelf terug naar huis sporen, klinkt opnieuw diezelfde song door de luidsprekers in Brussel-Centraal. Als Nilson Angulo zijn opmars blijft voortzetten, zou dit zomaar eens zijn laatste kerstperiode in België kunnen zijn.
Bron: HNB (Jürgen Geril)
