In 1974 daagden zowel Sporting als Standard tezelfdertijd op bij FC Dinant om er het jonge keeperstalent Jacky Munaron in te lijven. Sporting won toen, ondermeer omdat het Jeugdinstituut en de opleiding daar een goede indruk liet op de ouders van Jacky. Uiteindelijk zou de blonde doelman achttien jaar later toch op Sclessin verzeilen als doublure van Gilbert Bodart.

Als achttienjarige debuteerde hij in de basisploeg toen Jan Ruiter met een blessure aan het gezicht onbeschikbaar was. In die periode woonde hij in de buurt van het stadion op een kamer, terwijl hij op sportief vlak naast Ruiter ook nog eens Leen Barth die doorgaans tweede keeper was als concurrent had. Het zou nog vier jaar duren vooraleer hij min of meer regelmatig met het eerste elftal zou aantreden. Desondanks debuteerde hij bij een nieuwe onbeschikbaarheid van Ruiter ook in de Europabeker voor Bekerwinnaars. Toen Anderlecht de finale tegen West Ham won in '76 zat hij op de bank. De ereronde kreeg voor hem nog een bittere nasmaak wanneer een uit de tribune geworpen fles hem vol in het gezicht trof.

Toen Raymond Goethals besliste om Jan Ruiter te vervangen opteerde hij voor een andere Nederlander, Nico De Bree die van de buren van RWDM overkwam. De Bree was de onbetwiste nummer één, maar toen hij een paar maand later bij een auto-ongeval betrokken raakte, verloor Goethals het vertrouwen in hem. Jacky kreeg toen zijn kans maar ging compleet uit de bol bij twee vriendschappelijke wedstrijden in het buitenland, waarbij hij uit het veld werd gestuurd. Op Ajax had hij nochtans vier van de vijf penalty’s gestopt en miste hij op een haar na de uitverkiezing tot beste keeper van het toernooi.

Later kreeg hij opnieuw de concurrentie van De Bree en de keeper van de Oostenrijkse nationale ploeg, Friedrich Koncilia. Met Ivic als trainer kreeg hij het volle vertrouwen. Onder Van Himst speelde hij alle wedstrijden voor de EUFA-beker die hij mee won uit bij Benfica in '83. Bij de volgende Europese campagne kreeg hij uit bij het Franse Lens opnieuw een voorwerp vanuit de tribune tegen het hoofd geslingerd, waardoor hij bij die fase de bal in doel zag verdwijnen. Dat jaar verloor hij met Sporting de Europese bekerfinale van Tottenham na verlengingen en strafschoppen. Later kreeg hij het aan de stok met trainer Georges Leekens, bleef nog toen Goethals de zaak overnam maar vertrok na het seizoen '88-'89 naar Club Luik waar hij drie seizoenen volmaakte. De eerste van zijn acht interlands betwistte hij in '82 op het WK in Spanje tegen de USSR, de laatste in '86 uit bij Luxemburg.