Erwin Vandendaele (9 maart 1943) veroverde de Gouden Schoen in 1971 als centrale verdediger van Club Brugge. Merkwaardig genoeg had de Oost-Vlaming zijn trofee grotendeels te danken aan zijn rol als verdedigende middenvelder in het nationale elftal van Raymond Goethals.

De verkiezing van de Gouden Schoen '71 was een spannende aangelegenheid, want er waren kandidaten zat. Paul Van Himst onder andere, die al drie Gouden Schoenen in zijn trofeeënkast had staan, maar die vooral in de eerste helft van '71 sterk presteerde. Er was ook Christian Piot, die schitterend werk leverde in het doel van Standard dat in '71 landskampioen werd. Na de eerste stemronde telde Van Himst 81 punten voorsprong op Erwin Vandendaele, maar de Bruggeling kreeg 204 stemmen achter zijn naam in de tweede stemronde en finishte uiteindelijk als laureaat met 40 punten meer dan Van Himst.

In Het Laatste Nieuws liet Jan Pulinx er geen twijfel over bestaan dat Vandendaele zijn Gouden Schoen verdiende. "Waar en hoe hij ook heeft gespeeld, als binnenspeler, als veldspeler, als verdediger, steeds ging zijn optreden gepaard met het sierlijke en het gemakkelijke dat enkel bij de groten is te vinden", schreef Pulinx.

Na Fernand Boone in '67 was Vandendaele de tweede speler van Club Brugge die bekroond werd met de Gouden Schoen. Niet toevallig, want de blauwzwarten meldden zich aan het eind van de jaren zestig steeds nadrukkelijker als de derde topclub in België, naast Anderlecht en Standard.

Vandendaele speelde in 1971 een sterk en regelmatig jaar als libero van Club Brugge. Vooral in de tweede helft van het jaar viel hij echter ook op in de nationale ploeg, waar Raymond Goethals hem als verdedigende middenvelder uitspeelde. Vandendaele presteerde sterk in Denemarken (1-2), Schotland (1-0) en vooral in Portugal (1-1), waar hij sterspeler Eusebio aan banden legde. Die interlands maakten deel uit van een sterke Belgische campagne die in 1972 uitmondde in een derde plaats op het EK in eigen land. Hij was van de partij toen de Rode Duivels in Luik Hongarije met 2-1 klopten in de kleine EK-finale.

Vandendaele groeide als midvoor op bij eersteprovincialer FC Gavere, waar hij al op zijn zestiende in de eerste ploeg debuteerde en in zijn beste seizoen 23 goals maakte. In 1964 verhuisde hij voor 900.000 frank (22.500 euro) naar Club Brugge, waar hij aanvankelijk werd uitgespeeld als middenvelder. Al snel schoof hij nog een lijn achteruit en werd hij de organisator van de defensie bij blauwzwart.

Vandendaele was als verdediger een echte stilist. Hij leed zelden of nooit balverlies. Bovendien was hij een veelzijdige gentleman-voetballer die sober maar met een meer dan degelijke techniek voetbalde. Een fraaie voetballer vooral ook, met een schitterende pass in de voeten. Hij speelde meestal wel op zekerheid en leverde nooit meer inspanningen dan hij nodig achtte. Meestal bleef hij achter zijn verdediging als libero, maar hij voelde aan waar het ging branden en kwam dan ook gepast tussen.

Met Brugge liet Erwin Vandendaele in 1972 de landstitel op de laatste speeldag ontglippen aan Anderlecht, maar een jaar later werd hij wel kampioen met blauwzwart. De wat flegmatieke stijl van Vandendaele leidde echter tot een meningsverschil met Ernst Happel, die hem luiheid verweet. Mede daardoor verhuisde hij in '74 naar Anderlecht, dat een transfersom van 10 miljoen frank (250.000) neertelde. In het Astridpark zou Vandendaele zijn mooiste jaren beleven. Hij voetbalde er als vrije verdediger achter een heel sterk elftal, dat in 1976 de Europabeker voor Bekerhouders veroverde ten koste van West Ham United (4-2). Uitgerekend die finale moest aanvoerder Vandendaele missen door een blessure, maar hij had zijn aandeel gehad in een sterke Europese campagne.

Erwin Vandendaele was datzelfde jaar wel van de partij in het dubbele duel om de Europese Supercup. Anderlecht verloor in München met 2-1, maar speelde thuis één van zijn mooiste Europese wedstrijden ooit en klopte het grote Bayern met 4-1. Een jaar later speelde Vandendaele met Anderlecht opnieuw de finale van de Europabeker voor Bekerhouders, maar deze keer werd met 2-0 verloren van Hamburger S.V.

Vandendaele veroverde ook vier keer een Belgische Beker: twee keer met Club Brugge (in '68 en '70) en twee keer met Anderlecht (in '75 en '76). Hij speelde 32 interlands en scoorde daarin één keer. Vandendaele was er al bij op het WK '70 in Mexico, maar kwam daar niet van de bank. In november van datzelfde jaar debuteerde hij tegen Frankrijk (1-2). Vandendaele bleef international tot in '77. Na Anderlecht voetbalde hij nog voor Stade Reims en AA Gent, waarmee hij in 1980 kampioen werd in tweede klasse.