Vertonghen, Jan

Als je op een doorsnee zondag in 2022 het Lotto Park binnenstapt en de naam Jan Vertonghen valt, zie je meteen de hoofden knikken. Respectvol en bewonderend. Niet alleen omdat hij 157 keer het shirt van de Rode Duivels droeg. Niet alleen omdat hij met Ajax prijzen won en jarenlang meedraaide in de Premier League. Maar omdat hij, toen op 35-jarige leeftijd, nog altijd de rust, klasse én grinta van een echte leider uitstraalt. Vertonghen was de knaltransfer in 2022 en zou in 2025 afscheid nemen van Anderlecht en zijn rijk gevulde voetbalcarrière. 

Van Sint-Niklaas over Amsterdam naar Londen
Jan Vertonghen, geboren in 1987 in Sint-Niklaas, begon zijn voetbalavontuur bij VK Tielrode, daarna Germinal Beerschot en al snel volgde de overstap naar de jeugd van Ajax. Daar groeide hij uit tot een rots in de branding. Hij werd aanvoerder, pakte titels en kreeg de roep van een moderne verdediger: technisch sterk, slim in de opbouw en niet te beroerd om op het juiste moment een stevige tackle te plaatsen. Sterke Jan werd zijn bijnaam.

De grote stap volgde in 2012: Tottenham Hotspur. Acht seizoenen lang was hij een vaste waarde in de defensie van de Spurs. Wie herinnert zich niet dat fameuze doelpunt tegen Manchester United waarbij hij zowat de hele flank aflegde? Of de Champions League finale die hij betwistte met Tottenham, maar jammer genoeg verloor tegen Liverpool? En zijn goal op het WK 2018 tegen Japan, die intelligente kopbal die de fameuze comeback van de Rode Duivels inluidde (2-3)? België zou daar uiteindelijk derde worden, maar had evengoed wereldkampioen kunnen worden...

En terug naar België, namelijk ... Anderlecht
Na een korte passage bij Benfica keerde hij in 2022 terug naar België, en wel naar RSC Anderlecht. Een thuiskomst die veel fans niet zagen aankomen. Vertonghen was in die periode ongetwijfeld de beste verdediger in de Belgische competitie en nam zijn team, met veel jonge spelers, bij de hand. Vertonghen was de professor van de verdediging; geen man van franje. Hij dribbelt niet zomaar het middenveld over, hij gooit geen showballetjes. Maar hij leest het spel als geen ander. Alsof hij al weet waar de bal over vijf seconden zal landen. In de defensie van Anderlecht is hij de stabiele kracht, het baken waar jonge talenten als Debast en Sardella zich aan kunnen optrekken. En zijn lange bal blijft een fantastisch accuraat wapen. 

In 2024 komt Vertonghen dicht bij een Belgische titel. Anderlecht pakt de leiding in de play-offs en lijkt af te stevenen op een nieuwe titel. Maar het noodslot sloeg toe: paars-wit verliest ettelijke spelers aan blessures waaronder Hazard maar ook Vertonghen. De Brusselaars slepen zich naar het einde van de competitie en geven uiteindelijk op de voorlaatste speeldag de hoofdprijs nog uit handen. Het was een teleurstelling. 2025 werd echter nog erger: Vertonghen blijft sukkelen met een hardnekkige blessure en komt amper aan spelen toe. Hij zet zijn zinnen op de bekerfinale, waarin hij invalt, maar ook die gaat verloren (2-1 tegen Brugge). Hij sluit zijn carrière af in de play-off wedstrijd tegen Club Brugge op 18 mei 2025, na meer dan 500 wedstrijden op het hoogste niveau. Hij speelt hierin zo'n 70 minuten. Voorafgaan aan de wedstrijd krijgt hij een fantastisch eerbetoon in het stadion met een indrukwekkende tifo in paars-witte en Belgische kleuren, speeches van grote namen zoals Mourinho, Lukaku, Huntelaar, Son, Eriksen, ... Zijn familie woont het allemaal samen met hem bij en zijn dochter steekt bij zijn wissel de bordjes omhoog aan de zijlijn. Een echte verrassing was het niet: "Mijn dochters hadden het al verklapt", grapte hij achteraf. Ook goede vriend Moussa Dembele was erbij. “Fantastisch dat er zo veel moeite gedaan werd en ik ben blij op het veld afscheid te kunnen nemen. Ik hoop dat ik toch mijn steentje heb kunnen bijdragen aan Anderlecht", klonk het na afloop.

Ook naast het veld is was zijn invloed in Anderlecht voelbaar. In de kleedkamer is hij geen roeper, maar als hij spreekt, luistert iedereen. Jongeren kijken naar hem op, en terecht. Hij bracht ervaring mee uit topcompetities, maar vooral ook een attitude van werkethiek en klasse. Ook in zijn laatste jaar als speler, sukkelend met blessures, bleef hij belangrijk. Hij reisde steeds mee af met het team en had een enorme impact op het team, zelfs van uit de tribune. Wat Vertonghen dus echt bijzonder maakte, was zijn rol als gids, leider en voorbeeldfiguur, nog veel meer dan de absolute sterspeler die hij was. Als mens was stond hij steeds met beide voeten op de grond en de laatste jaren zette hij zich ook meer in voor zijn foundation om iets terug te geven aan kinderen die het minder goed hebben.