Na de triple tussen 1953 en 1956 diende Anderlecht drie jaar geduld te oefenen om een nieuwe titel te kunnen vieren. Paarswit had definitief afscheid genomen van Jef Mermans, maar in het seizoen 1958-1959 zorgde de komst van de Limburger Fritz Vandenboer voor een nieuwe voltreffer. De Lommelaar, die zijn debuut bijna miste omdat hij zijn weg kwijt geraakte in de hoofdstad, manifesteerde zich na een korte aanpassingsperiode prompt als de beste schutter van de club. Door het harde schot in zijn linkerbeen kreeg hij de bijnaam "Blitz Fritz", maar zijn hoogdagen op Anderlecht waren van korte duur. Een blessure aan de wervelkolom dwong hem over te stappen naar Sint-Truiden, waar hij toch nog furore maakte.

De eerste partij van Fritz Vandenboer bij Anderlecht draaide bijna uit op niets. Het situeert zich in mei '58 toen Anderlecht ter gelegenheid van het 65-jarig bestaan van Leopold Club Brussel Juventus (met Boniperti, Sivori, John Charles) partij gaf. Eugène Steppé vertelt:" Ik had met Fritz afgesproken dat hij zich kort na de middag zou aanbieden aan het stadion aan de eeuwfeestpaleizen. Nu had de jongen nog nooit een voet in Brussel gezet, zelfs de hoofdstad niet eens van ver gezien. Toen hij vanuit zijn woonplaats Lommel met de trein in hartje Brussel aanbelandde, voelde hij zich reddeloos verloren. In volle paniek liep hij zich de benen van onder het lijf op zoek naar een tram of bus die hem naar de andere kant van de stad kon brengen. Zo kwam hij een half uur voor de aftrap over de Houba De Strooperlaan aangerend, terwijl de spelers zich al op het veld aan het opwarmen waren en ikzelf al geen druppel zweet meer over had van de zenuwen. Ik had nogal wat redenen om me op te winden, want ik was degene die de komst van de jongeman geregeld had, helemaal op mijn eentje, tegen het scepticisme van een aantal collega-beheerders in. Bij een prospectie in Limburg stond ik versteld toen ik de trefkracht van die pure linkspoot zag, ik was overdonderd en had al de moeite van de wereld om de dirigenten van Overpelt te overtuigen om hem af te staan, terwijl ook Waterschei en Beringen op de deur stonden te bonken. Alleen in eigen rangen was men niet zo overtuigd van de waarde van de aankoop, niemand had ooit van de jongen gehoord, ze zouden nog wel zien. Je kunt je dus voorstellen hoe ellendig ik me voelde toen ik niemand zag opdagen. Ik had nog één kans: hij moest op het veld laten zien dat ik me niet vergist had. Terwijl Fritz inderhaast een trui over zijn schouder trok en schoenen half dicht knoopte, stormde ik het terrein op richting trainer Bill Gormlie en gebood hem zonder tegenspraak en zeer autoritair om de jongen hoe dan ook van bij de aftrap in de ploeg te zetten. Niet begrijpend en half boos gaf Bill toe. Een paar minuten later haalde Fritz hard uit met zijn linker en scoorde daarmee zijn eerste goal voor Sporting dat met 4-1 zou winnen. De jongen had nog nooit één van zijn medespelers van dichtbij gezien, had niet de kans gekregen om zich op te warmen, maar stapte in de match met hetzelfde gemak als waarmee hij thuis binnenstapte. Formidabel."