"Un, deux, trois: Attila est là!" Het werd in het seizoen 1973-1974 een wekelijks terugkerend refrein in de stadions waar Anderlecht zijn zegehonger probeerde te stillen. Een paar maanden eerder werd Attila Ladinszky (geboren op 13 september 1949) in zeven haasten aangeworven van bij Feyenoord Rotterdam om de bekerfinale te spelen tegen Standard Liège en bij wijze van kennismaking tekende de Hongaar-met-de-lange-manen de enige twee goals van de partij aan. Hij was dan ook al een poos de lieveling van de paarswitte supporters toen hij in 1974 met 22 goals topschutter van de competitie werd.

Met Rob Rensenbrink en André Denul als kompanen in de spits, vormde hij één van de grote troefen in de ploeg van trainer Urbain Braems. Het werd echter een korte romance tussen Anderlecht en Ladinszky, want in de bestuurskamer werd de met alcohol doordrenkte levenswandel van de Hongaar maar matig geapprecieerd, al zeggen sommige bronnen dat het eerder kwam door zijn matige spelpeil na een auto-ongeval. Exit Ladinszky dus, de paarswitte spionkop was zijn 'chouchou' al na twee seizoenen weer kwijt aan het Spaanse Betis Sevilla. Opvallend aan Ladinszky was het feit dat hij geen vaderland had, wat betekende dat hij het verbod had om in de socialistische landen te komen. Anderlecht liet hem dan ook thuis toen ze Spartak Trnava van Tjechoslovakije moesten partij geven (4-2 verlies). Aan het einde van zijn loopbaan kwam hij terug naar Brussel, waar hij een restaurant opende, op de place Fernand Cocq, in Elsene.

Topschuttersstand: